اروپائیان در مورد افغانستان چه فکر میکنند؟

در یک جلسه ای بسیار بزرگ در مورد افغانستان اشتراک کردم که در آن یکی از کارشناسان سیاسی و مشاوران ارشد ناتو تازه از افغانستان به اروپا برگشته بود.

او عکس هایی بسیار خرابی از وضعیت مردم افغانستان در روستا های پشتون نشین هلمند، ارزگان و قندهار را با خود داشت و میگفت که مردم افغانستان همه بی سواد هستند و به خاطر تقسیم نوبت آب جویچه های آبیاری برای زراعت با همدیگر همیشه در جنگ هستند.

میگفت آنها از آیساف توقع دارند که بیاید و برای شان در جنگ نوبت آب (نوبت اَو) که چندین نفر هر روزه به خاطر اینکه نوبت آبیاری از کیست، کشته میشود، میانجی گیری کند و بگوید که امروز نوبت آبیاری از کیست.

او میگفت که همه ای این گروه ها و خانواده ها مسلح هستند و هیچ کسی هم به نوبت خود قناعت نمیکند و هرکسی که تعداد افراد مسلح آنها بیشتر باشد نوبت آب دیگران را برای خود میگیرند.

او میگفت که جنگ شان با یکدیگر بیشتر بر سر آب یک جویچه است که از دریا جدا میشود و به زمین های شان میرسد اما آب آن جویچه به هیچ وجه برای آبیاری زمین های زراعتی همه ای آنها کافی نیست.

جالب این است که اگر بر سر زمین هر کدام آنها حدود 20 تا 30 متر چاه حفر شود، به آب میرسد، اما این مردم آن قدر فقیر هستند که توانایی که حفر کردن یا کندن یک چاه ها ندارند، و حاضر هستند برای گرفتن نوبت یک ساعته آب همسایه های خود را بکشند.

دولت در عرصه آبیاری زراعت اصلا به هیچ کسی کمک نمیکند.

او میگفت که بالاتر ازین گروهک ها قومندان های بسیار خطرناک و وحشتناکی هستند که صد ها و هزار ها نفر مسلح دارند که نه به دولت متعلق است و نه به کدام ارگان امنیتی و ما آنها را جنگ سالاران مینامیم و مردم خود افغانستان آنها را قومندان های مجاهدین مینامند.

آنها با زور اسلحه هر کاری بخواهند انجام میدهند و حتی والی ها و ولسوال ها را آنها استخدام میکنند. آنها هر نوع جنایتی، ظلم و استبداد را بر مردم میکند و هیچ کسی توان مندی محکمه کردن آنها را ندارد.

او میگفت که ما نه میتوانیم آنها را در آغوش بگیریم و آنها را از خود بسازیم، چون همه ای آنها جنایتکار و ناقضان حقوق بشر هستند که در دهه های گذشته میلیون ها انسان بی گناه را به قتل رسانده اند و نه میتوانیم با آنها مخالفت کنیم، زیرا آنها قویترین نیرو هایی هستند که میتوانند در یک چشم به هم زدن ما را شکست بدهند و با فریب و استفاده از نام دین مردم را با خود بکشانند.

او میگفت که دولت افغانستان بسیار ضعیف است و در چند تا شهر بزرگ وجود دارد، اما در روستا های افغانستان که حدود هفتاد فیصد افغانستان را تشکیل میدهد، دولت اصلاً وجود ندارد.

در شهر هایی که دولت وجود دارد، فساد به مراتب بیشتر از جا هایی است که دولت وجود ندارد، چون دولت فاسد ترین اشخاص را در راس مقامات دولت مقرر کرده است و نگاه این اشخاص به مقام و منصب شان خدمت به مردم نیست، بلکه نگاه شان از رسیدن به یک مقام دولتی این است که چه مقدار پول را میتوانند از راه ها نادرست و غیر قانونی از مردم به زور بگیرند.

مقامات دولتی به جای اینکه به فکر عرضه خدمات به مردم باشند، بیشتر به فکر ایجاد مشکلات برای مردم است، تا مردم به آنها برای امضاء رجوع کنند و آنها بتوانند از آنها رشوت بگیرند.

او همچنان میگفت که حدود 60 فیصد خاک افغانستان در دست نیرو های مسلح مخالف دولت است که با اسلحه بر مردم ظلم و استبداد میکنند و آنها فقط چیزی که به مردم میدهند، سنگسار، اعدام، دست قطع کردن و ایجاد وحشت میان مردم بی دفاع و غیر مسلحی است که به هیچ عنوان نمیتوانند از خود دفاع کنند.