The Bright Future of Afghanistan

آینده روشن افغانستان

افغانستان کشوریست که آینده خوبی در انتظار آن نیست، چرا که آینده تنها با پلان ها عملی واضح و روشن برای آینده تغیر میکند و بهتر میشود اما درین کشور هیچ نوع برنامه سازنده نه برای روز آینده، نه برای هفته آینده، نه برای ماه آینده و نه هم برای سال آینده، نه برای سه سال آینده، نه برای پنچ سال آینده و نه برای یک دهه آینده وجود دارد. این کشور بدون هر نوع برنامه، سر بخود و به اشاره خارجی ها، و به کمک اهداف نژادپرستانه اقوام پشتون که بر کرسی اقتدار تکیه زده اند، روان است. فقط یک چیز را میتوان به صورت یک برنامه عملی در افغانستان به خوبی مشاهده کرد و آن هم برنامه تسلط یک قوم یا یک نژاد غارتگر، متعصب و نژادپرست بر اقوام دیگر، که از گذشته ها دور بدینسو درین سرزمین منحیث یک وسیله ای عقبگرایی و استثمار بر مردم این کشور تحمیل شده است.

وقتی به افغانستان فکر میکنید که به کدام مسیر روان است، باید افکار عامه مردم این کشور و سیاستمداران مطالعه شود تا درک کنیم که این کشور در چند سال آینده به کجا خواهد رسید.

همانگونه که افغانستان امروزی آینده ای پنجاه سال قبل، بیست سال قبل و یا هم یک دهه قبل بود، میتوان بیست سال بعد و یا پنجاه سال بعد این کشور را نیز از روی همان تاریخ حدس زده و پیش بینی کنیم.

شاخص هایی را که برای رشد و ترقی افغانستان میتوان در سیاست روز این کشور مشاهده کرد، بسیار نگران کننده است. این شاخص ها که به شدت در حال رشد است، افغانستان را نه در مسیر رشد، ترقی و تعالی رهنمایی میکند، بلکه افغانستان را در یک جهت منفی، به سوی نابودی و جنگ میکشاند. این شاخص ها بسیار به وضاحت در آجندای سیاسی این کشور قابل مشاهده است:

·         نژادپرستی (قومگرایی)

·         فساد (اخلاقی، اداری، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی ...)

·         فقر روز افزون

·         رشد بیکاری

·         فرار مردم به واسطه ای مهاجرت

·         غرق شدن در استعمار و استثمار کشور های بزرگ

·         غارتگری اموال دولتی به نام خصوصی سازی

·         رشد بیسوادی

·         رشد دینی اندیشیدن در اثر بیسوادی

·         افزایش روز افزون جنگ

·         افزایش تلفات ملکی

·         حمایت پشتون ها از طالبان

·         رشد فارسی و دری ستیزی

·         افزایش روز افزون آلودگی محیط زیست (اعم از آب، خاک ...)

·         افزایش نا امنی

·         پایین آمدن کیفیت حکومتداری درین کشور

·         از بین رفتن عرضه خدمات برای مردم

وقتی به این همه شاخص ها توجه میکنیم، آینده افغانستان را چنین پیش بینی میتوان کرد:

نام این کشور به زودی از "د اوغانستان اسلامی جمهوریت" در اثر رشد نژادپرستی به نام جدید "پشتونستان" تبدیل خواهد شد. و همچنین نژاد پرستی بر اسم واحد پول افغانستان نیز تاثیر گذار خواهد بود و واحد پول این کشور از "اوغانی" به یک نام جدید و بسیار زیبای "فشتانه" تغیر نام خواهد داد. این نام شاید در اصل "پشتانه" باشد اما چون تعداد زیاد مردم بیسواد این کشور حرف پ را ف و باالعکس حرف ف را پ تلفظ میکنند، بناءً اسم پول افغانستان به زودی به فشتانه تبدیل خواهد شد. نام ولایت های این کشور از بامیان به ولایت "دغه" و از هرات به ولایت "هغه" تبدیل شده و اینگونه نام ها سراسر ولایات این کشور را دربر خواهد گرفت و هرچه پیشینه ای تاریخی دارند، با وضع این اسم های جدید از بین خواهد رفت. نام گذاری بر جاده های این کشور نیز یک به سوی یک سیستم احمقانه ای روان است که شاید به زودی سراسر افغانستان شاهد نام های جدید مثل جاده " شهید ملا بورجان"، "شهید ملا ضعیف"، "شهید خادم دین رسول الله ملاکرزی"، "شهید ملا غنی" خواهد بود. نام های ناحیه ها نیز در سراسر افغانستان به نام های جدید مثل "ناحیه خوشحال خان ختک مینه"، "ناحیه ختک لومری"، "ناحیه ختک دوهمه"، "ناحیه ختک دریمه" ... تغیر خواهند کرد.

نام ماه های سال نیز بسیار عجیب خواهد بود. اینگونه نام هایی بر ماه های سال گذاشته میشود: غوایی، غبرگولی، چنگاښ

میدان هوایی این کشور نیز به نام سفیر کبیر امریکا در کابل "شهید خادم دین رسول الله خلیل زاد" تغیر خواهد کرد. کتاب های تمام مکتب های افغانستان به زبان پشتو راه و رسم مکتب سیاسی "ملاعمری" را به کودکان تدریس خواهد کرد.

تشناب های کنونی افغانستان پر میشوند و دیگر گنایش رفع قضای حاجت را نمیداشته باشند، بناءً قضای حاجت بر روی هر جاده عمومی امکان پذیر و روا دانسته میشود، طوری که دیگر هیچ کسی از رفع قضای حاجت بر روی جاده های عمومی نخواهد شرمید.

آب های زیر زمینی آلوده میشوند و آب را مردم این کشور از امریکا وارد خواهند کرد، چون درگیری های منطقه ای به حدی اوج میگیرد که دیگر نمیتوان بر همسایه ها اعتماد کرد.

سواد داشتن و کتاب خواندن درین کشور به یک افسانه ای تبدیل میشود که انگار مربوط به گذشته های بسیار دور به اجداد نسل های کنونی مربوط میشده است. کسی که بتواند درست تر صحبت کند، به لهجه او لوظ (لفظ) قلم گفته میخندند. برق وجود نمیداشته باشد، چون جنگ همه چیز را ویران میکند و همه ای مردم این کشور به شیطان چراغ روی میاورند.

مساجد به شفاخانه ها تبدیل میشوند چون دیگر کسی داکتر و طبابت را نمیشناسند، تنها تعویذ دوای هر درد خواهد بود. برای اپندیکس تعویذ خدا حافظی مینویسند.

ایده و مفهوم ازدواج از بین میرود، چون هزینه آن به قدری بالا میرود که دیگر هیچ کسی پرداخته نمیتواند، بلکه گپ دادن، گریختاندن و فرار دادن خانم ها جایش را میگیرد.

فساد به حدی رشد میکند که دیگر رسیدن به یک مقام کوچکی مثل والی شدن در یک ولایت به رای کسی ضرورت نمیداشته باشد، بلکه به تعداد خانم ها معامله میشوند. مثلاً قیمت والی شدن در یک ولایت صد تا خانم است. هر کسی که بتواند همین تعداد خانم را به سلطان تقدیم کند، میتواند والی یک ولایت شود. درین میان کسانی هم هستند که هر روز دو بالایی و مزایده میکنند و تعداد بیشتری از خانم ها را به سلطان پیشکش میکنند تا به مقام والاتری برسند.

کسانی که خانم تحویل میدهند، یک چوب خط خاصی برای محاسبه ای دقیق تعداد خانم ها از جانب سلطان دریافت میکنند، که بر روی آن به تعداد خانم های تحویل داده شده، خط کشیده میشود، تا حساب گم نشود.

آلودگی محیط یکی دیگر از چالش های بزرگ خواهد بود، و این در حدی است که شهرداری کثافت جمع نمیکند، بلکه هر روز در کوچه ها میگردند تا جسد انسان هایی را که در اثر آلودگی از بین رفته اند، جمع کنند. مثلاً کسانی که در اثر فقر و ناداری پول ندارند آب بخرند، زمانی که از آب دریای کابل یا از آب جوی مینوشند، در جریان یک روز بعد به دیدار حق لبیک میگویند و جان را به جان آفرین میسپارند.

هر کس که زبان پشتو صحبت کند، میتواند از جانب سلطان یک بوطل آب دریافت کند، تا چند روزی دیگر زنده بماند.

امریکا نیز تنها قوم و قبیله ای طالبان و ملاعمر را همینگونه که هست، مستقیم و غیر مستقیم از طریق پاکستان حمایت خواهد کرد. دیگر هیچ کسی شانسی برای زندگی درین کشور و یا بهتر ساختن زندگی مردم نمیداشته باشد، و نمیتواند درین راه سعی و تلاش کند چون هر کسی که تلاش کند، با گلوله به زندگی اش خاتمه میدهند.

یک ویدیوی جالبی که خاص روی وضعیت مهاجران افغانستان در اروپا صحبت میکند !

او میگوید که مهاجران بخاطری که مسلمان هستند و با خودشان اسلام را به اروپا میاورند، برای ما یک خطر نیستند، بلکه خطر اصلی اسلام هراسی در اروپا است. 

مهاجران اهل افغانستان از نا برابری ها، از جنگ، از اشغال نظامی به ستوه آمدند. 

آنها از ما چیزی نمیخواهند، اما ما چرا با دیدن آنها در کشور خودمان اینگونه عکس العمل غیر انسانی نشان میدهیم. 

آنها کسانی هستند که همه چیز را زیر سوال میبرند. 

آنها میگویند که چرا نابرابری؟

وقتی شما میروئید به کشور ما به هیچ مشکلی مواجه نمیشوئید، ولی وقتی ما به کشور شما میائیم چرا با ما اینگونه رفتار میکنید؟ 

آنها میگویند چرا شما امنیت دارید ما نداریم؟ 

ما سابق به کشور های ایران و پاکستان میرفتیم، اما حالا دیگر آنجا نمیتوانیم بروئیم. 

مهاجرت مردمان افغانستان به خاطر این نیست که شما فکر میکنید که کشور ما را اشغال میکنند، 

شما تاریخ افغانستان را مطالعه کنید، 

آنها 40 سال است که از جنگ رنج میبرند. 

نه سوریه، نه عراق، نه هیچ کشوری جهان همانند مردم افغانستان برای مدت طولانی از جنگ رنج نبرده اند. 

چرا تنها مهاجران اهل افغانستان باید از دیگران جدا ساخته شوند و زندانی شوند و به دیگران اجازه داده شود که بروند؟

حمله اشخاص مسلح و نقابدار بر مهاجرانی که در سواحل یونان میرسند . . .

سازمان دیده بان حقوق بشر میگوید که اشخاص مسلح و نقابدار بر مهاجرانی که در سواحل یونان میرسند حمله میکنند. آنها ماشین کشتی ها را ویران کرده، کشتی را پنچر کرده و مهاجران را دوباره به بحر مدیترانه به زور اسلحه میفرستند تا غرق شوند.

افغان ها را در یونان زندانی میکنند اما مردم سوریه و عراق را رها میکند که بگذرند و بروند به کشور های دیگر

عید مهاجران افغانستان در راه اروپا را ببینید . . . آیا مردمان مهاجر افغانستان نیز عید دارند؟ یا اینکه آنها باید در پشت دروازه های بسته گریه کنند؟

نژاد پرستی، تبعیض، اسلام هراسی، مهاجر ستیزی، نفرت از مسلمان ها، حمله بر مهاجران، غرق شدن مهاجران، بمباردمان خانه های مسلمان ها، تسخیر و حمله نظامی بر کشور های اسلامی، ایجاد گروه های تندرو توسط مسیحیان، از بین بردن نظام های سیاسی در کشور های مسلمان نشین، ترس از مرگ، رسیدن به یک جای امن، افتادن به دست نژاد پرستان، تغیر دین و گرویدن به مسیحیت، همه و همه مشکلات مهاجرانی اند که با ایستادن پشت دروازه های کلیسا برای غذا، پیدا کردن جایی برای استراحت در شب های سرد، خوابیدن در پارک و یا ایستادگاه های ترین بخاطر موجودیت یک چوکی خالی، فرار از نژاد پرستان روز های شان را سپری میکنند. . . 

اینها موضوعاتی اند که مهاجران افغانستان در روز های عید در دیار غربت تحت فشار های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی به آنها می اندیشند . . .

‌Business Social Responsibility in Afghanistan

مسئولیت اجتماعی در تجارت چیست؟

امروزه در کشور های اروپایی یکی از مهمترین مباحث مطرح در میان جوامع تجاری و در مکتب های رشته تجارت مسئله مسئولیت اجتماعی و داشتن بزنس ها و تجارت هایی است که باید از نظر اجتماعی مسئولیت پذیر و منفعت بار بوده برای محیط زیست آسیب نرسانند. مثلاً اگر میخواهید یک جواز تجارتی بگیرید، باید برای طرح تجارتی تان همیشه عواقب محیط زیستی آنرا در یک برنامه منظم تشریح کرده و بیان کنید که تجارت شما چگونه بر محیط زیست تاثیر خواهد گذاشت.

برای مثال یکی از مهمترین مباحث تولید بوطل های پلاستیکی است. اگر شما شرکتی دارید که بوطل های پلاستیکی تولید میکند، شما باید در طرح تولید باید یک برنامه جمع آوری مجدد بوطل ها را برای جلوگیری از آلودگی محیط زیست شامل آن بسازید تا دولت مطمئن شود که تجارت شما بر محیط زیست کشور صدمه نمیزند.

این بحث تنها شامل این مسئله پلاستیک و آلودگی محیط نمیشود، بلکه بسیار گسترده تر از آن و مشمول همه ای عواقب محیط زیستی تمام تجارت هاست. مثلاً هیچ شرکتی تولید آهن اجازه ندارد که آب های دریا های همجوار خود را آلوده کرده و آب آلوده را در محیط پخش کنند. مثلاً هر شرکتی که دوا (دارو) تولید میکند، مجبور به جمع آوری دوا های تاریخ تیر شده نیز است و همینگونه هر شرکتی که بطری تولید میکند، باید مسئولیت دارد که بطری های کهنه و غیر فعال را دوباره جمع آوری کرده و برای استفاده مجدد و ریسایکل بفرستد تا از آلودگی محیط زیست جلوگیری شود. در اروپا هر شرکتی که روغن تولید میکند، مسئولیت دارد تا روغن های استفاده شده را دوباره جمع آوری کنند و هیچ کسی حق ندارد که روغن و نفت را در محیط، چه در آب، خاک و یا جنگلات پراگنده کرده و محیط را آلوده سازد.

مسئولیت اجتماعی در تجارت تنها یک مقوله ای تجارتی نیست، بلکه یک مسئله و یک مقوله ای حقوقی نیز است، مثلاً اگر کسی سگرت تولید میکند و یا وارد میکند، باید به اندازه کافی برای دولت تکس و مالیات بپردازد تا کسانی را که از کشیدن سگرت به سرطان شش (ریه) مبتلا میشوند، دولت بتواند از پول تکس و مالیات تولید و تورید کنندگان سگرت معالجه کند.

مسئولیت اجتماعی یک مقوله ایست که باید در افغانستان نیز مطرح شود و از تمام تاجران، صنعتگران و تولیدکنندگان خواسته شود تا معیار های مسئولیت اجتماعی را شامل برنامه های شان ساخته و از اثرات ناگوار تجارت ها بر محیط زیست جلوگیری کنند.

یکی از مهمترین مباحثی که در افغانستان میتواند مورد توجه قرار گیرد، مسئله ای آلوده شدن سطح آب های آشامیدنی در شهر های این کشور در اثر تجارت های نادرست و در اثر آلوده کردن محیط زیست در افغانستان توسط سبک زندگی بی رویه و عدم موجودیت کانالیزاسیون درین کشور است. در افغانستان باید یک اتحادیه مصرف کنندگان به وجود بیاید تا با همکاری جامعه ای مدنی این کشور بتواند از حقوق مصرف کنندگان در مقابل امطعه و کالا های تجارتی وارداتی و تولیدات داخلی افغانستان دفاع کند تا از آسیب های جدی تجارت های بی رویه و اثرات سوء آن بر محیط زیست و در نتیجه آن بر صحت و سلامت انسان ها و باشندگان آن کشور جلوگیری کند.

Interview with Abraham about Eid al-Adha

مصاحبه ای با حضرت ابراهیم در مورد عید قربان

در یکی از روستا های افغانستان شخصی فقیری که توانایی خریدن غذای کافی برای اعضای خانواده اش را نداشت، با قرض کردن و مشکلات زیادی مقداری پول جمع کرده بود و بره ای خریده بود تا آنرا خانه بزرگ کند و در روز عید قربان قربانی کند.

گوسفندک ازینکه چند ماهی در خانه ای آنها زندگی کرده بود، برای کودکان خانواده بسیار دوست داشتنی شده بود، طوری که کودکان این مرد با این بره گک بسیار صمیمی شده بودند، و هر روز با آن بازی میکردند و گوسفندک را به چراگاه میبردند و گوسفندک نیز با هزاران نوع حرکات و بازی های زیبا، و با زدن سر به طور آهسته و ناگهانی بر پشت کودکان با کودکان این خانواده رابطه ای بسیار صمیمی برقرار کرده بود.

این بره گک که تازه به یک گوسفندک چاق و فربه تبدیل شده بود، و توجه همه ای اعضای خانواده را با هوش و بازی های دوست داشتنی اش با کودکان به خود جلب کرده بود، که عید قربان نزدیک شد. هر روز که عید نزدیک میشد پدر خانواده یک کاری انجام میداد که همه بدانند که این بره گک در روز عید قربانی خواهد شد. یک روز پدر بر پشت بره گک یک تکه ای سرخ را بسته و چشم های بره گک را سرمه کرده و مقداری رنگ سرخ را به سر او ریخت. او با این کار بسیار زیبا شده بود. و اما در مقابل این کار ها کودکان خانواده کم کم مخالفت میکردند. همینکه او را بیرون میبردند، تکه سرخ را از پشت او کنده به دور می انداختند و رنگ سرخ را و سرمه های چشمش را نیز پاک کرده و به گوسفندک میگفتند که ما هرگز اجازه نمیدهیم که تو را در عید قربانی کنند و تو را از ما بگیرند و جدا بسازند.

هر روز که عید نزدیک تر میشد، کودکان به یاد مرگ گوسفندک غمگین تر شده و هر روز در چراگاه با یکدیگر در مورد مرگ این گوسفند صحبت کرده سر او را در آغوش گرفته گریه میکردند.

کودکان دیگر نمیخواستند که یک دوست صمیمی و بهترین بازی و سرگرمی خود را از دست بدهند، چون این گوسفندک دیگر یک گوسفند عادی نبود، بلکه عضو خانواده آنها شده بود، طوری که وقتی کودکان غذا میخوردند، از غذای خود چیزی به او در حیاط میبردند و حتی شب های تاریک نزد او میرفتند و گاهگاهی با او بازی میکردند.

دو روز به عید مانده بود که پدر خانواده به فکر تیز کردن کارد بزرگ افتاد تا در روز عید با آن کارد گردن گوسفند را ببرد. کارد را پیدا کرده و آنرا بر روی یک سنگ که بنام سنگ بلو سنگ یاد میکرد، میکشید تا تیز تر شود. کودکان پرسیدند که چرا این کارد را تیز میکند؟ پدر گفت برای قربانی گوسفندک، اما کودکان همه به گریه افتادند و از پدر خواستند که او را نکشد چون آنها این گوسفند را دوست دارند و نمیخواهند این گوسفندک را از دست بدهند.

پدر با عصبانیت به آنها نگاه کرده و گفت که ما نه جایی مناسبی برای نگهداری آن داریم و نه تصمیم داریم که آنرا همیشه نگهداری کنیم. هدف اصلی ما همین بود که او را در روز عید قربانی کنیم.

کودکان با سر دو صدای زیاد با پدر گفتگو کردند و مادر را واسطه کرده و از از طریق او از پدر خواستند که این گوسفندک را نکشد. پدر که تا شام تاریک بر روی تیز کردن کارد زحمت کشیده بود، با تقاضای کودکان موافقت نکرده و گریه ها و تقاضا های آنها را نادیده گرفت و از فرط خستگی با اینکه کارد در دستش بود، در همان روی حویلی بر روی چپرکت به خواب عمیق فرو رفت.

در خواب دید که شخصی قد بلند و زیبا در کنارش آمد و دید که او مصرف تیز کردن کارد برای قربانی است. از او پرسید که ای مرد مشغول چی کاری هستی؟ گفت من میخواهم کارد را تیز کنم تا روز عید قربان این گوسفند را قربانی کنم، من این کارد را به خاطر این تیز میکنم تا گوسفند عذاب نشود. مرد تبسمی کرد و گفت، میدانم میخواهی طوری نشان بدهی که مهربان هستی و نمیخواهی این گوسفند هنگام مردن عذاب شود، اما آیا گاهی این را فکر کرده ای که مرگ خودش بزرگترین عذاب برای این گوسفند است، و حالا تو نه تنها گوسفند را با کشتن عذاب میکنی بلکه تمام اعضای خانواده و به خصوص کودکانت را به قدر کافی امروز عذاب کرده ای چون آنها با کشتن این گوسفند راضی و موافق نیستند. مرد تکان خورد و گفت تو از کجا میدانی؟ گفت من از دور میدیدم که تو چگونه عاشقانه کارد تیز میکنی و همه چیز را نادیده میگیری و فکر میکنی که خدایت را با کشتن این گوسفند بی زبان در راه دین و آئین ابراهیم شادمان میکنی، اما آنچه که تو فکر میکنی درست نیست. گفت آیا میدانی که خدا از تو نمیخواهد که خوشی، خنده ها و شادمانی کودکان و خانواده ات را نیز قربانی دین و آئین ابراهیم کنی؟

مرد تعجب کرد و پرسید که تو کی هستی؟ و چی میخواهی؟

مرد با آرامش به او نگاه کرد و گفت من کسی هستم که اولین بار کودکم را میخواستم قربانی کنم و خدا از من خواست که نباید کودکم را قربانی کنم بلکه باید گوسفندی را که در آن نزدیکی بود، بجایش قربانی کنم. گفت من ابراهیم هستم و آمده ام تا قربانی کردن درست را به تو آموزش بدهم.

هدف از قربانی این نیست که تو شادمانی کودکانت را از آنها بگیری و هدف از قربانی این نیست که درین فقری که تو زندگی میکنی، حتماً باید با پول قرض بره ای میخریدی و ذبح میکردی، هدف از اولین قربانی من این نبود و هرگز خداوند از چنین کاری خوشنود نمیشود. در آن زمانی که من زندگی میکردم، تعداد زیادی از مردم به دین و آئین ابراهیمی روی آورده بود، اما افراط میکردند و انسان های بی گناه را به نام دین و خدا میکشتند و فکر میکردند که خدا ازین کار آنها خوشنود میشود. من در میان کسانی زندگی میکردن که حتی کودکان را قربانی خدا و دین میکردند، من نیز مثل آنها کودک خود را در کشتارگاه بردم، و سپس برای آنها پیام جدید خدا را گفتم. برای آنها گفتم که خدا نمیخواهد برای او انسانی یک انسان دیگری را به قتل برساند، برنجاند، غمگین کند و یا حتی آزار و اذیت کند. خداوند همه ای انسان ها را به طور مساویانه دوست دارد. برای خداوند زندگی انسان ها از همه چیز مهمتر است. خداوند به هیچ کسی اجازه نمیدهد که به نام خدا زندگی انسانی را بگیرد، یا به نام دین و آئین ابراهیم به کسی آزار و آسیبی برسد. خداوند میخواهد که انسان ها با صلح در کنار هم زندگی کنند. من به انسان های روزی زمین در آن زمان درسی دادم که اگر تشنه ای خون هستید، انسان را نکشید، بلکه به جای کشتن انسان به نام خداوند، میتوانید گوسفندی را قربانی کنید. خداوند قهار، جبار و ظالم نیست، خداوند مهربان است و هرگز ظلمی را که توسط یک انسان بر انسان دیگری انجام شود، نمیپذیرد و از آن خوشنود نمیشود، بلکه انسان های مجرم را مجازات میکند. هدف خداوند نیز ایجاد یک جامعه ایست که در آن انسان ها با خوشی و شادمانی و سرور کنار یکدیگر درست زندگی کنند و به همدیگر کمک کنند و به یکدیگر آسیب نرسانند. خداوند از همه چیز بیشتر به تبسم کودکانت و به خوشی کودکانت اهمیت میدهد. بهترین قربانی تو همان آوردن شادمانی و تبسم بر لبان کودکانت بود که تو به آن رسیده ای و همان قربانی تو از جانب خداوند پذیرفته شده است، دیگر لازم نیست این گوسفند را بکشی، در هر کاری که در راه دین و آئین ابراهیم انجام میدهی، رضایت خانواده و اعضای جامعه شرط اصلی است، اگر حتی یک نفر نیز اعتراض داشته باشد، کاری که در راه دین انجام میدهی درست نیست، شما از صاحب این بره هنوز قرضدار هستید، این بره هنوز ملکیت شما نیست، و از جانب دیگر خانواده شما نا راضی اند، خداوند بر حقوق انسان ها بسیار ارج میگذارد. اگر شما از پیروان خوب آئین ابراهیمی هستید، شما باید بدانید که داستان زندگی من میان پیروان موسی، پیروان عیسی و مسلمانان یکسان ذکر شده است و همه آنها اینرا باور دارند و همه آنها به آن احترام دارند. این یک نقطه ای مشترک میان ادیان ابراهیمی است، کوشش کنید بر روی این مشترکات تاکید کرده و با ایجاد همدلی در کنار یکدیگر در صلح، صفا و امنیت زندگی کنید، و هر آن چیزی را که زشت و پلید است و باعث کشتن انسان ها میشود، از آن دوری کنید زیرا خداوند از قتل، از ظلم، از وحشت، از نفرت، از حق تلفی، از خشونت، از قومگرایی، از نژادپرستی، از تبعیض، از تفرقه، از حاکمان ظالم و مستبد، از دروغ، از نیرنگ و فریب بسیار زیاد و به شدت بیزار است و همیشه این چیز ها را به نام گناهان بزرگ (کبیره) یاد کرده و از انسان ها خواسته است که از آنها دوری کنند. آنچه که به نام دین و آئین ابراهیمی در حوالی شما انجام میشود، هیچ شباهتی به آئین ابراهیمی ندارد، مثل اینکه شما مردم فریب و نیرنگ همان شیطانی را خوردید که میخواست مرا وسوسه کرده فریب دهد، اما من او را با سنگ زدم، اما شما نتوانستید از وسوسه های او دور بمانید. به مردم منطقه ات بگو که آنچه شما به نام دین انجام میدهید، دین نیست، بلکه شبح دین است، کوشش کنید دین واقعی را پیدا کرده آنرا تعقیب کنید تا جامعه ای شما آباد شود، برکت به منطقه بازگردد، و انسان های خوب بر انسان های زشت غالب شوند، دیگر کسی به نام دین خدا در سرزمین شما نباید کشته شود. اگر شما دین واقعی را پیروی کنید، بسیاری از مشکلاتی که در جامعه ای امروزین شما وجود دارد، از بین خواهد رفت.

وقتی مرد از خواب بیدار شد، دیگر آن مرد نادان قبلی نبود، بلکه انسانی بود با درک و فهم یک فرشته و در رفتار، کردار و گفتار او تغیرات بسیار زیادی وارد شده بود. از کودکان و خانواده ای خود معذرت خواست و گفت ببخشید، من نمیدانستم که شما این قدر این گوسفند را دوست دارید. من او را هرگز نمیکشم تا با شما بازی کند بلکه برای او یک خانه ای بسیار زیبا در گوشه ای حویلی درست میکنم تا بتواند با ما زندگی کند. او گفت ما باید به حیوانات مهربان باشیم. اگر ابراهیم آن زمان گفت که انسان را به نام دین نکشید، بلکه یک گوسفند را بکشید، ما حالا میتوانیم بگوئیم که گوسفند را به نام دین نکشید، بلکه شما میتوانید فقیری را بجای گوشت گوسفند پول بدهید تا غذا بخرد.

شعر زیبایی از رومی بلخی در مورد ادب

از بی ادبی کسی به جایی نرسید / دُرّی است ادب به هر گدایی نرسید./ سررشته ی ملک پادشاهی ادب است/ تاجی است که جز به پادشاهی نرسید/ از خدا جوییم توفیق ادب / بی ادب محروم ماند از لطف رب/ بی ادب تنها نه خود را داشت بد/ بلکه آتش در همه آفاق زد (مولانا)

Local People Raised Against the Taliban and Freed Many Villages

But what happened next? The government failed to provide any kind of services to these people. They had no heath clinics under the Taliban but after they got back their villages, nobody can provide them with a health clinic ... 

I have translated a poem of Saadi about Humanity

تن آدمی شریف است به جان آدمیت

نه همین لباس زیباست نشان آدمیت

اگر آدمی به چشم است و دهان و گوش و بینی

چه میان نقش دیوار و میان آدمیت

خور و خواب و خشم و شهوت شغبست و جهل و ظلمت

حیوان خبر ندارد ز جهان آدمیت

به حقیقت آدمی باش وگرنه مرغ باشد

که همین سخن بگوید به زبان آدمیت

مگر آدمی نبودی که اسیر دیو ماندی

که فرشته ره ندارد به مقام آدمیت

اگر این درنده خویی ز طبیعتت بمیرد

همه عمر زنده باشی به روان آدمیت

رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند

بنگر که تا چه حد است مقام آدمیت

طیران مرغ دیدی تو ز پای بند شهوت

به در آی تا ببینی طیران آدمیت

نه بیان فضل کردم که نصیحت تو گفتم

هم از آدمی شنیدیم بیان آدمیت سعدی 

The human body is noble with a human soul

This Beautiful cloth is not the sign of Humanity

If humanity is in a person's eyes and mouth and ears and nose

What is the difference between the painting of the wall and humanity?

Eating, sleeping, anger and lust are the ignorance and darkness

The animals do not know the world of humanity

Be a real human being in practice or otherwise it will be a bird

Who speak the language of humanity

You were not a human if you’re captured by the devil

Angels would be surprised to see the goodness of the humanity

If the wildness dies inside you

You’ll live a long life in the souls of humanity

A man can reach where he sees nothing but the goodness of the God

See how high is the position of humanity

You’ve seen the flying of the birds all-aimed at lust

Rise until you see the flying of humanity

I haven’t told you the grace nor gave you the advice

We’ve heard the people express the humanity

Saadi

راست و دروغ جنگ بر ضد تروریسم

فلم سنگ صبور

نویسنده ای داستان این فلم محترم عتیق رحیمی است. او درین داستان میخواهد تاثیرات منفی جنگ بر یک ملت را به تصویر بکشد. 

جنگ چه روز هایی را در مردم تحمیل میکند. 

فلم مستند بی بی سی در مورد تجاوز بر کودکان در افغانستان

قرارداد امنیتی

هرکس قرارداد امنیتی برای حضور ما در خانه شان را برای سی سال امضا کرد، رئیس جمهور میسازمش، به خصوص اگر آن کس از قبیله طالبانی باشد که توسط پول ما در پاکستان ساخته میشود. و اگر تابعیت امریکا را هم داشته باشد صد فیصد رئیس میشه ! 

مه امضا میکنم ! 

مه امضا میکنم ! 

مه امضا میکنم !  

Lost treasures of Afghanistan

مردم جهان باید بدانند که بر مهاجران اهل افغانستان چه میگذرد !

وضعیت مهاجران را ببینید ...

خبر رسید که دوستان افغان ما در بحر غرق شدند ... 

خبر بدی است ... 

منیر جوان 17 ساله معیبوب افغانستان با چه مشکلاتی خودش را به اروپا رسانیده است و فعلا در یک خیمه زندگی میکند

اولین تیلفونش را برای مادرش بعد از چندین ماه سفر بشنوئید. 

او میخواهد گریه کند اما چون نمیخواهد مادرش غمگین شود، گریه نمیکند 

زمان آن رسیده است که جنگ افغانستان را پایان دهیم

گدیپران باز بهترین فلم در مورد افغانستان

The Kite Runner 

بهترین فلم در مورد جنگ روسیه و افغانستان ... در بیست آف وار

The beast of War

لوک افغان یک فلم بسیار زیبا در مورد افغانستان

فلمی در مورد حملات روسیه بر افغانستان

آنهایی که خوش شانس بودند، نجات یافتند

آنهایی در نزدیکی ساحل غرق میشوند، نجات میابیند ... اما کسانی که دورتر غرق میشوند، هیچ کسی به کمک آنها نمیرسد

اتباع افغانستان که به جزیره لیسبوس میرسند ... آنها نمیدانند که چه آینده ای در انتظار آنهاست؟

تنها با مهاجران اهل افغانستان برخورد نادرست صورت میگیرد و تنها اتباع افغانستان از ورود به اروپا باز داشته میشوند

The Ignorant Girl

دخترک نادان

دختری بود با مو ها و چشم های سیاه، قد متوسط و زیبایی بیش از حد که در یک روستای دور افتاده ای زندگی میکرد، که در آنجا دولت حضور نداشت، بناءً امنیت چندانی بر قرار نبود و هر شخص به خاطر نگهداشتن مال و اموال خانه ی خود و همچنین بخاطر حفظ خانه و اعضای خانواده ای خود از حملات دزدان مسلح، یا تجاوزگران باید اسلحه ای میداشت تا بتواند از خود دفاع کند.

این دخترک در یک خانواده ای فقیر در یک خانه کرایی در منزل دوم زندگی میکرد. صاحب این خانه نیز به خاطر اینکه به زیبایی این دخترک چشم داشت، این خانه را با کرایه ارزان به این خانواده به کرایه داده بود.

دخترک که تازه جوان شده بود، بخاطر غریزه های طبیعی و میل به جنس مخالف که برای بوجود آوردن کودک در بدنش بوجود آمده بود به خاطر حفظ و بقای نسل بشر، این غریزه او را مجبور میساخت که زیبایی های بدنش را به دیگران نشان دهد.

او در واقع نیاز شدید به یک پسر داشت که بتواند نیاز های جنسی او را مرفوع سازد، اما چون در یک کشور اسلامی زندگی میکرد، این کار برایش آسان نبود و حتی میتوانست باعث مرگ او شود. ازدواج ها هم درین کشور طوری بود که باید اول کسی از دوستان و اقارب باید دختر را میدید، عاشقش میشد، سپس خانواده خود را برای خواستگاری میفرستاد تا این دخترک دم بخت، راهی خانواده بخت و یا به اصطلاح عامیانه همان روستا "پس بخت" شود، اما مشکل کار درینجا بود که مردمان این روستا بسیار مذهبی بودند و حتی ملاقات و دیدن دختر با پسر را حرام میپنداشتند و این باعث میشد که این دخترک نتواند هیچ کسی را ببیند و هیچ امیدی برای ازدواجش نمیتوانست شکل بگیرد.

او که از بخت بسته اش مینالید و کمی به تشویش شده بود، فکر میکرد که به زودی جوانی اش با پایان میرسد و هیچ کسی هم خواستگاری نخواهد آمد و زندگی او بدون شوهر و تشکیل خانواده به پایان خواهد رسید.

برای همین بود که هر روز در پشت کلکین ایستاده میشد و به پسر ها و مرد هایی که از کوچه میگذشت، اشاره میکرد و گاهی هم دست تکان میداد تا باشد که توجه کسی را به خودش جلب کند. گاهی هم با تیلفونی که دستش بود، از کوچه عکس میگرفت تا گوشی موبایل فلش بزند و برقی که از فلش تولید میشد، توجه رهگذران را به سوی کلکین خانه جلب کند. گاهی هم اگر کسی خانه نمیبود، کلکین را باز گذاشته با آواز بلند، یک آهنگ را زمزمه کرده و گاهی هم چیزی را به بیرون می انداخت، تا بدین ترتیب توجه کسی را جلب کرده و به بهانه آوردن آن چیزی که بیرون انداخته بود، بتواند بیرون برود و با کسانی که توجه شان را جلب کرده است، صحبت کند. او بیشتر تلاش میکرد که عابرین مرد را متوجه خود بسازد و توجه شان را به خود جلب کند.

یک پسری که در ساختمان رو بروی خانه آنها زندگی میکرد، همیشه به این دخترک زل میزد و تمام عشوه گری ها و شیطنت های او را نگاه میکرد ولی تمام اشاره های او را بی پاسخ میگذاشت.

توجه بچه های زیادی را این دخترک از بیرون به خود جلب کرده بود. از هر کدام آنها تحفه ای دریافت میکرد و پیام های روی آنها میخواند و میدید که کسی قلب تیر خورده فرستاده، کسی هم آی لف یو نوشته و کسی هم یک پوست کارت فرستاده است. دخترک از تحفه ها، از شماره های تیلفون که بر روی تحفه ها نوشته شده بود، و از اشاره ها و توجه پسران به خودش لذت میبرد. دخترک بسیار خوش بود و فکر میکرد که کار بسیار خوبی میکند، هرچند که برادرش چندین بار هم با خواهر خود و هم با بچه های سر کوچه به خاطر نگاه کردن آنها به خواهرش جنگ های سختی کرده بود و حتی چند تا دندان خود را نیز درین جنگ ها از دست داده بود، اما برای دخترک مهم نبود.

دخترک کم کم با چند تا از بچه هایی که نسبت به دیگران خوش تیپ تر به نظر میرسید، تماس های تیلفونی را شروع کرد و کم کم با آنها اول زیر نام های مستعار چت میکرد و آهسته آهسته تبادله عکس و بلاخره با آنها ویدیو کال و وعده ملاقات را شروع کرد.

آن بچه ها که میان هم دوست بودند، با یکدیگر در مورد دخترک تبصره های بدی را شروع کردند و یکی گفت که من این دخترک را گپ دادیم، دیگرش گفت نه این دخترک نفری من است، دیگر گفت نه شما اشتباه میکنید، این دخترک اصلاً از خود من است. کم کم آوازه های این دخترک به گوش تمام بچه های این کوچه رسید و سر کوچه آنها هر روز بیر و بار تر از دیروز میشد. و دخترک نیز میان مردم روستا مشهور و بدنام شده بود، چون بچه ها هر کدام در مورد او لافی میزد و چیزی زشتی از تخیلات خود را منحیث یک واقعیت برای سوز دادن بچه های دیگر بیان میکرد. کسی میگفت که من او را چندین بار بوسیده ام، کسی میگفت من او را چندین بار با خودم به سینما برده ام و کسی میگفت که من تا حال چندین بار شبانه در خانه آنها در آغوش او خوابیده ام.

بچه ها متوجه حضور روز افزون بچه های دیگر درین کوچه شدند و کم کم رقابت ها بر سر بدست آوردن دل دخترک میان بچه های مسلح این کوچه هر روز شدید تر میشد. دخترک که با تعدادی از آنها تیلفونی صحبت میکرد، بلاخره یک روزی که پدر و مادرش خانه نبود، تصمیم گرفت که یکی از آنها را به خانه خود دعوت کند.

پسرک صدای دعوت این دخترک را در تیلفون خود ذخیره و حفظ کرده بود و همینکه به بچه ها روشن کرد و بچه های دیگری که سر سخت عاشق این دخترک بودند، برین پسرک کینه و عقده در دل جای داده و در مقابل تصمیم انتقام گرفته بودند و با او به نام اینکه دختر این کوچه را بدنام میکنی، جنگ کردند و او را زده زده ازین کوچه بردند و دیگر هیچ کسی او را ندید و هرگز به تیلفون های دخترک هم دیگر جوابی نداد.

دخترک چند روزی منتظر ماند و گفت شاید این پسرک را دوباره ببیند اما هیچ خبری از او نیامد. دخترک او را فراموش کرد و یکی دیگر ازین پسران را انتخاب کرده و او را به داخل خانه دعوت کرد.

اما هر کسی که دعوت میشد، پس از یکبار داخل خانه رفتن، دیگر نه به تیلفون های دخترک جواب میداد، و نه دیگر در سر کوچه در نزدیکی کلکین خانه دیده میشد.

دخترک همیشه میخواست کسی را که داخل دعوت کرده بود، دوباره ببیند، اما این اتفاق هرگز نمی افتاد. دخترک هر کسی را که داخل میخواست، چون میدانست که دیگر او را نخواهد دید، بسیار با بی پروایی رفتار کرده و کم کم به این نتیجه رسیده بود که شاید چهره اش از دور زیباست اما وقتی بچه ها نزدیک او میایند، شاید به حدی زشت است که دیگر هیچ پسری مایل نیست او را دوباره ببیند.

روزی وقتی به یکی از پسرانی که داخل دعوت کرده بود، زنگ زد، پدرش تیلفونش را جواب داد و گفت که پسرش به طور بسیار فجیعی به قتل رسیده است. کم کم وضعیت برای دخترک طوری خراب میشد که دیگر همه مردم منطقه او را به نام فاحشه میشناختند و وضعیت روزی بسیار وخیم شد که دوتا پسرانی که هر دو عاشق او شده بودند، در کوچه دم دروازه آنها با هم جنگ کردند و هر دو یکدیگر را با فیر و شلیک چندین گلوله های تفنگچه از بین بردند.

موضوع تحت تعقیب پولیس قرار گرفت و پولیس از وضعیت و رفتار نادرست خانواده آگاه شده و تیلفون های آنها را تحت تعقیب قرار داد، طوری که تمام مکالمات آنها همه روزه از سوی پولیس ثبت و ذخیره شده و شنیده میشد.

قاضی حکم داد که او باید زندانی شود و در زندان نیز هر شب چندین تن نگهبانان زندان به شمول قاضی و دیگران بر او تجاوز میکردند. او پس از چندی از زندان رها شد.

پس از قتل این دو جوان، خویشاوندان و اقارب آنها به شکل گروه های مسلح داخل خانه دخترک شده و همه برای گرفتن انتقام فرزند شان، همه اعضای خانواده دخترک را از بین بردند و دخترک را نیز به زور با خود بردند و به صورت گروهی چند سالی بر او تجاوز میکردند. او دیگر آن دخترک شوخ، خوشحال و نظرباز نبود. او چندین بار حامله شده بود و چندین بار مجبور به سقط شده بود، و روزگاری شد که دیگر نتوانست جلو حامله و بدنیا آوردن کودکان خود را بگیرد.

در خانه او چندین کودک به دنیا آمد، هر کدام از یک پدری بود که خود خانم هم نمیدانست که کدام یکی ازین پسران از کدام شخص است. خانه او به یک سرایی تبدیل شده بود که هر کسی میامد، کارش را انجام میداد و مقدار پولی در گوشه ای خانه میگذاشت و میرفت. مردان این قریه به مراتب فاحشه تر از این زن بودند.

این خانم هر روز به یک مشکل جدید مواجه میشد. همسایه ها اعتراض میکردند و او را از هر خانه ای کوچ میدادند و نمیخواستند که این خانم در همسایگی آنها زندگی کند، چون در هر جایی که میرفت، پس از چند روزی، برای مردم محل مشکلات بسیار جدی را به میان میاورد. کودکان او که درست تربیت نشده بودند، نیز برای همسایه ها مشکلات بسیار جدی ایجاد میکرد. آنها که از ناحیه مشکل هویت رنج میبردند، همه ای مردم آنها را به نام حرامزاده یاد کرده و هیچ کسی با آنها رویه و رفتار درست نمیکردند چون موجودیت آنها از نظر مردم این محل غیر قانونی بوده و این پسران مانند انسان های عادی حق بر خورداری از زندگی عادی مانند دیگر انسان ها را نداشتند.

کودکان هر روز بزرگتر میشدند و از مادر خود میپرسیدند که پدر آنها کیست؟ مادر جوابی نداشت. روزی پیر مردی وارد خانه آنها شد و گفت که مرا میشناسی؟ خانم گفت نه ... گفت من همسایه شما بودم و از آوان جوانی ترا دوست داشتم و از چند منزل بالاتر ترا همیشه تماشا میکردم. من همان کسی هستم که همیشه اشاره های ترا بی پاسخ گذاشتم. او اعتراف کرد که او به خاطر محبتی که نسبت به این خانم داشته، در آوان جوانی چندین پسری را که میدیده وارد خانه ای او شده بود، را به قتل رسانیده بود.

روزگار این خانم هر روز تلخ تر میشد، طوری که تمام مردم محل به او به دیده حقارت مینگریستند و او را یک زن بدکاره دانسته و با او از هر نوع داد و معامله ای پرهیز میکردند.

فشار ها بر این خانم به حدی رسیده بود که روزی کودکانش به خانه آمدند و دیدند که مادرشان خودکشی کرده بود. کودکان وحشت زده به جسد مادر نگاه کرده و گریه میکردند، اما هیچ کسی نزدیک نمی آمد که جسد آن خانم را به خاک بسپارد. هیچ ملایی حاضر نمیشد که نماز جنازه بخواند و هیچ مردی حاضر نمیشد که به کودکان خردسال او در تشییع جنازه مادرشان کمک کند.

مرد پیر همسایه آمد، همانی که در جوانی عاشق این خانم بود، در دفن کردن این خانم به کودکانش کمک کرد و روی به مردمی کرد که از دور تماشا میکردند و به آنها گفت "تا که این خانم زنده بود، هر کدام شما چندین بار بر او تجاوز کردید و از همبستر شدن با او لذت بردید و حالا از جسدش دوری میکنید؟"

پس از تشیع جنازه مرد از تمام مردمان تماشاچی خواست که نزدیکتر بیایند چرا که او میخواهد در مورد چیز هایی صحبت کند. او گفت بیائید من میخواهم برای تان یک چند چیزی بگویم. حالا که این خانم از میان ما رفته است و تعدادی از شما حالا حتی از آمدن بر سر قبر او نیز دریغ میکنید، اما واقعیت های تلخ جامعه ای ما چیزی دیگریست. من همسایه کودکی این خانم بودم و تمام صحنه های جالب زندگی او را با یک کمره مخفی از کلکین بالا خانه چند منزله فلم گرفته ام و حالا میخواهم این فلم را همه ما مشاهده کنیم. درین فلم شما میتوانید واقعیت های تلخی را تماشا کنید که از ملای مسجد ما گرفته تا قاضی و همه و همه مردانی که درین منطقه امروز خودشان را بهترین انسان ها میدانند، هنگام جوانی کسانی بودند که از جوانی تا به حال پشت کلکین خانه این دختر خانم ایستاده میشدند و گاهگاهی به داخل خانه این خانم میرفتند تا به بهانه ازدواج با او، بتوانند با او همبستر شوند.

اما حالا همه خوب شدند و تنها این زن به نام یک فاحشه شناخته شده است. من یادم است که شما بر خانواده ای این خانم نیز القاب بسیار زشتی چون مرده گاو و غیره را استفاده میکردید، و هیچ کدام شما در جنازه آنها نیز اشتراک نکردید، اما حقیقت این است که این خانواده قربانی رفتار نادرست شما مردم هستند.

فرض کنید یک خانمی در یک دشتی زندگی میکند که دیگر هیچ کسی در اطراف او نیست، او هرگز نمیتواند فاحشه باشد، چون مردی در آن دشت وجود ندارد.

حالا فرض کنید که یک خانم در میان یک گروه از مردانی است که هر کدام تفنگ دارند و میخواهند بدون اینکه با این خانم ازدواج کنند، هر کدام به نحوی تلاش میکند که بر این خانم با زور تفنگ تجاوز کند، در اندیشه این مردان مسلح بجز تجاوز برین خانم دیگر هیچ اندیشه مثبتی وجود ندارد، حالا آنها هر کدام به نحوی بر او تجاوز میکند و خانواده او ازین قضیه بی خبر اند، آیا شما هر کدام تنها این خانم را محکوم میکنید یا این مردانی مسلحی را که بر او تجاوز کرده اند؟

اگر فاحشه گری این است که یک نفر با چند نفر دیگر رابطه جنسی داشته باشد، پس مردانی که با چند زن همزمان رابطه جنسی دارند، نیز باید فاحشه خوانده شوند.

شما مردم باید تصمیم تان را بگیرید و درست مثل اروپا باید آزادانه درین موارد صحبت کنید، چون این مشکلات در جامعه شما نیز وجود دارد و به نحوی با آن مواجه میشوئید. اگر کسی همجنسگرا است، باید آزادانه اعلام کند که همجنسگرا است که دیگران بدانند که او به چه گروهی مربوط میشود تا دیگران فریب او را نخورند. اگر کسی به بچه بازی و پدوفیلیا مبتلا است باید بگوید که دیگران کودکان خود را از او دور نگاه دارند. اگر کسی هیترو سکچوال است، باید به دیگران بگوید و اگر مرد یا زنی هم فاحشه باشد، باید به دیگران بگوید، زیرا مردی که میخواهد با یک خانمی ازدواج کند که فاحشه نیست، اگر بعداً خبر شود که خانمش یک فاحشه بوده، پس نمیتواند آنرا تحمل کند. صادقانه با همدیگر رفتار کنید.

در اروپا کسانی که فاحشه هستند، میروند در یک جاده ای به نام جاده ای چراغ سرخ دوکان میگیرند، چه مرد باشد و چه زن، بدن خود را برهنه ساخته در عقب کلکین های شیشه ای مینشینند و مشتریان را به داخل صدا میزنند. پول میگیرند و با دیگران در مقابل پول رابطه جنسی بر قرار میکنند. اگر شما از اینگونه مردمان هستید، پس باید خودتان یک نگاهی به خود بی اندازید و با نیرنگ و فریب، دیگران را به نام های دیگر و القاب دیگر فریب ندهید، لازم نیست بیشتر ازین رفتار نادرست شما این چنین یک فامیل را قربانی خود بسازد.