WHY WAS FURKHUNDA BRUTALLY MURDERED?
A cultural scrutiny at the roots of such mob murders in Afghanistan
یک نگاه فرهنگی به ریشه های همچو قتل های مردمی در افغانستان
Afghanistan is a country which
has experienced 35 years of war, a war which has intensified the problem of
illiteracy and access to education and schools. Despite the fact that the
western countries supported religious campaigns and activities to motivate
Afghan people to fight against Russian which finally defeated the Russians and
the Mujahidin succeeded, but the victory of Mujahidin made the Afghan people
even more religious than before and the 7 years of the Taliban supported by
Arabs and Pakistanis intensified the religious extremism and forced the
illiterate generation grown in war to blindly follow the orders of illiterate Mullahs
that finally resulted in paving the way for a human rights crisis in the
country.
Now the foreign troops in
Afghanistan are fighting with the results of the projects they funded 30 years
ago in that region.
On 19th March 2015
there was a 27 year old Afghan girl covered with the Islamic Hijab who decided
to go to Shah-e-Du Shamsheera (King with two swords) Shrine in Kabul. Shrine is
a name for the tomb of those who are highly respected in the Islamic countries,
the same as Saints in Christianity. People usually go to shrines to pray
because it is believed that the soul and spirit of death cleric can do Shafaa-at
(intercession or intermediation) for God so that God will forgive the sins of
the sinner or to make the prayers of a prayer get accepted and approved by God.
People usually burn candles and pray in the shrines, but there is the new young
generation who says that such kind of belief, activities and practices are
against Islam and should be prohibited.
Around these shrines, there are
some illiterate people who pretend to be Mullahs. They don’t know anything
about religion and most of them even can’t read and write neither in Dari nor
in Arabic to read Quran while they all write their prescriptions in Arabic
language. They are using the name of religion and introduce themselves as
religious doctors or religious magicians who can treat any kind of diseases by
prayers. They are making a real business on religion and they have opened shops
for treatment of any kind of sicknesses through the religious prescriptions
called “Taweez”. Their customers are mainly deprived uneducated women
who lost some family members during the war or got kind of psychological
problems and they come to seek the help of these people to see if they can find
their missing family members or can get their health problems fixed by one of
those prescriptions.
Such kind of religious doctors in
Afghanistan have another name for all kinds of diseases and another way of
treatment. For example epilepsy is called “Mergy” in Afghanistan but they call
it “Gen Gereftagee” which means “stroke by the spook” or stroke by the
invisible creatures or devils.
Farkhunda did not believe in all
those things and she thought all those people who are doing those kinds of
business on religion are somehow doing wrong things because they even try to
treat those ladies who cannot get pregnant.
She stood against those
superstitious religious doctors and said no to them and she began to ask people
in that shrine not to go to those Mullahs and kept telling the people that
those Mullahs were nothing but liars who take the money and do nothing for
people except giving them some papers which do not help the customers with their
problems.
She was in fact starting a
campaign against a big business standing right at the center of that particular
business’s market where all other people surrounding her were somehow related
to that business and they were directly or indirectly receiving money from such
kind of practices. Which means their lives and income was dependent on those
Taweez businesses.
All those who were involved in
Taweez business were afraid of what she was doing because she was practically
decreasing the number of their customers by rejecting all their business and
calling them liars.
Farkhunda was highly educated and
highly talented girl graduated from 14 years of continuous study and she was looking
for job as a teacher. She never thought of what might happen to her because she
was in the capital city of Afghanistan and only 1 kilometer away from
presidential palace and 100 meters from the police checkpoint where the armed
polices were standing to pretend to save the life of people.
She thought that the shrine
environment was not clean and it needed some sort of volunteer work to be
cleaned. She asked the ladies who were there for a broom and cleaned the yard
of the shrine and there were some papers in one corner of the yard. She took the
papers and put them all in the nearby fireplace where some people wanted to
boil some water.
Suddenly one of the Mullahs who
thought that she might be harmful to his Taweez business shouted that she has
burnt the Holy Quran in order to make Farkhunda afraid of such an accusation to
force her to leave the shrine so that people would not listen to her anymore.
Those Mullahs did not want to lose customers and they still wanted to encourage
people to go to their shops to boost their businesses.
A number of hooligans who heard
the Mullah shouting jumped inside the shrine and asked the girl “Why did you
burn the Holy Quran?”
Burning a Quran is culturally known as the worst thing that can happen
to Quran in Afghanistan which is also part of the superstition as a result of
exaggeration in respect for the Holy book of Islam. When the usable life of a
Quran ends in Afghanistan, people usually dig a grave for it and bury it in the
ground or through it in the river to avoid burning it. These three kinds of
practices are three different methods of dealing with the body of the death
people or other sacred things in different religions before Islam.
According to the videos published
on the social Medias, some of them were repeatedly asking her the same question
and not listening to her answers anymore, they asked her why did she burn the
Quran?
She said that she had not burnt
the Holy Quran but nobody listened to her and nobody believed her. Some of them
called that America has sent her here to burn our Holy Quran. We should kill
her. She says in that video “damn you and your America, I didn’t
burn any Quran” she continued “I just burnt some other papers which were inside
the yard”. They started to beat her. Vandalism is a common practice in
Afghanistan. They took her purse and stole her mobile phone and shouted
“Allah-o-Akbar” which means “God is great” and all the people started to beat
her. She was shouting as much as she could that she has not done anything wrong
but nobody listened to her.
The police arrived from 100
meters away and fired guns randomly on the sky and saved her for a while and
asked what the main problem was. The hooligans continued vandalism and still continued
to attack her despite the presence of the police. The hooligans were crying
like those people who are addicted to drugs but could not find drugs for a long
while, or as if Farkhunda had just murdered their parents and those hooligans
were around 30 to 40 people attacking from different sides at a vulnerable girl
who was beaten by all of them once and could hardly walk.
The police also thought that she
might have burnt the Quran and that is why they did not do their best to save
her. They could put her in a car and take her away from the angry crowd maybe to
her house to protect her, but they did not do that. It was possible for the
police to save her from the madding angry crowd of stupid street hooligans. But
the police showed some soft corner for those criminals and felt sympathy for
the criminals rather than feeling sympathy for the real victim. They somehow
permitted the angry crowd of hooligans reach her once again and then they did
not do anything and just stood there and watched how she dies among a bunch of
stupid people who did not know what they were doing. They kicked her, they beat
her by the stones, by sticks and wood planks and anything they could find for 2
continuous hours and put her body under the tire of a car and then burnt her
body brutally and they all thought that they were doing a very good thing. It
is a great pity that there was not a single good person among those involved to
ask the people to stop killing an innocent girl. People were contributing their
handkerchiefs and Pattoos to make a bigger fire inside a dirty dry river to
make her death body burn in a better way.
Some other guys, instead of
helping the poor girl, started to film the scene by their mobile phone cameras.
Immediately after this tragedy,
the head of the police goes to the girl’s parents and asks them to announce to
the media that their daughter was mentally ill and move out of that city forever;
otherwise they all will get murdered. They announced that she was mentally ill
and parents also thought that their daughter might have burnt the Quran and
that is the only way to justify why she did burn the Quran.
Some Mullahs as well as the
minister of Haj condemned immediately the burning of Quran and admired the
murder of the innocent girl.
The police started investigations
after her dead and found out that she was innocent and she did not burn the
Holy Quran.
The social media and Facebook put
a lot of pressure on the government. The news spread all over the world in just
a few minutes. Many people started to condemn the murder and condemned those
who admired the murder. All these social media pressure and campaigns put some
Mullahs into a very dangerous status. Deputy Minister of Ministry of Culture
and Information who was a lady was immediately fired from her work due to
strong social media campaigns against her because she also admired her murder.
Civil society organizations and women rights activists inside Afghanistan
demonstrated strongly all over Afghanistan. Men, women, boys and children stood
against this cruel and brutal murder and all of them went to streets for
demonstrations in different provinces of Afghanistan as well as Afghan refugees
in different countries of the world expressed their hatreds towards those
criminals and those who admired such brutal attacks. It was almost the biggest
revolution in the minds of the Afghan people. Many of them said bad things to
religion on the social media pages and many Afghans burnt Quran intentionally
and put the videos on the Facebook. Many others turned their faces to Islam and
said no to religion and many others condemned superstitions intertwined with
the religion and asked for reforms in religious practices and many others
harshly criticized Taweez and business under the name of religion. Many people
published videos of Mullahs who are writing Taweez and made fun of them and
many others interviewed such people who were writing Taweez and showed their
real face and their level of knowledge and understanding of religious issues
and the uselessness of their work. The funeral of Farkhunda was carried out by
women in Afghanistan which is not a common practice and the women did not allow
the men to participate. One of the Mullahs who admired the murder on TV also went
to her funeral and to say prayers and to apologize for his mistake on the
funeral but people on the funeral did not permit him to go near the funeral
area and forced him to leave the cemetery immediately. After the funeral, it is
a common practice that a Mullah should stand and say some prayers and to give
some advice for the people who participated to encourage them to do good deeds
but this time there was a woman who said to all men around the cemetery “shame
on you guys” and she continued “As a woman, I am afraid of you all men and I
hate you because it was you guys who did all this to her”. “She was innocent”.
Social media condemned the
silence of the governmental authorities towards the issue and many people said
bad words to president and his executive partner on the videos and uploaded the
videos on Facebook. After hearing all those bad words, the authorities went to
meet the victim’s family to express their condolences.
The parents of Farkhunda saw all
these support from outside and inside of Afghanistan and dared to open their
mouth and disclosed the issue of the police and said that police told them to
say that their daughter was mentally ill while she wasn't. The head of Kabul police
was under hard pressure for threatening a poor victim family.
The Shrine and the Street of the
Shrine was named after Farkhunda and there were many theater and plays made on
the issue by students from different countries.
But now she is almost forgotten.
The action and reaction of the people
of Afghanistan are based on emotions and that is why all reactions to the
serious incidents, crimes and injustice are temporary and will pass very soon
without bringing fundamental systematic changes in the country.
The Kabul police have arrested
about 21 people on this case, mostly by identifying them through the help of
Facebook.
The security council of
Afghanistan thought of banning Facebook in Afghanistan because it can
destabilize Afghanistan at any time and it puts hard pressure on Afghan authorities
but people already introduced some other applications which can help people
open Facebook even if the government closes Facebook in Afghanistan.
Now there are politicians who are
trying to release the criminals because they get money from their supporters or
they want to use those criminals in their future politics for their own
purpose.
The reactions of the people of
Afghanistan are mainly individual and not systematic, without a good leadership
and without specific targets. If all these efforts were coordinated and transferred
into a chain of linked coordinated activities to achieve a specific goal or
target, putting all the energies and emotions as well as resources spent all
over the globe to condemn and demonstrate against this brutal act, if these
activities were organized together as a single project for change, this could
have changed everything in Afghanistan.
WHAT SHOULD BE DONE TO PREVENT SUCH
KIND OF ATTACKS IN FUTURE
Let’s conclude our lessons learnt
from what happened to prevent other similar happenings in future:
- Freedom of religion and belief is a very necessary issue for Afghanistan, because it is a country with various religions and various sub-branches of religions and none-religious groups of people.
- Freedom of expression is also another necessary issue to a nation because of reforms and finding out the main bottleneck of the problems in a society, particularly for the evolution and development of literature in different fields.
- Any kind of religion should be subject to criticism for the development of its theories and philosophies. Criticism and protest against any religion should be protected and recognized as a legal basic human right for evolution of religious theories.
- Review, control, evaluation and improvement of all religious schools and institutions inside Afghanistan and improvement of their curriculum based on human rights and quality control measurements to balance between religious and science subjects at all levels with particular reference to need assessment of Afghanistan and its labor market for future human resources are the first priorities to be addressed.
- Extension of rule of law and access to justice and a fair judicial system for all the people of Afghanistan should be the priority of the reforms in judicial system in Afghanistan.
- Emphasizing on human rights educations at all levels from school to universities.
- Reforms in courts and bringing in new judgment system based on transparent, lawful and legal open court system where people can participate, see and learn the difference between accused, criminal and crimes and the relevant punishments for different crimes.
- Advocates and lawyers in Afghanistan should play an active role to make sure that the people of Afghanistan have access to corruption free courts and lawyers in a system in which they can trust that all criminals will be punished fair enough.
- Individual efforts and emotions such as demonstrations are good but not enough to bring effective changes.
- Only systematic and organized team work and group work can bring changes in Afghanistan.
- Temporary reactions to crimes and brutal murders are useless, you better think about the root of the problems in Afghanistan. To eradicate a problem, you should eradicate its roots.
- The quality of education in Afghanistan should improve to meet the needs of the country and to make sure the people understand that attacking on a defenseless person (girl) is a crime.
- Religious extremism should be eradicated from Afghanistan through reforms in religious schools and madras's; otherwise it will kill many other innocent people.
- Street hooligans are the biggest problem in Afghanistan.
- Vandalism should be dealt with in Afghanistan through systematic human resource management programs.
- Community education programs should be inaugurated in every district to increase the level of information of the mass about human rights and how to deal and behave with the accused, criminals and different thought and ideologies.
- Non-religious activities and free time activities’ management programs should be funded at the district level for the youth and adults to keep them busy in constructive activities rather than leaving them get involved in destructive criminal activities.
- The young generation in Afghanistan should know what a positive intervention is and what the things are which are none of their business and should not get involved. Most of the problems in Afghanistan begin with those who do not know their limits and what belongs to them and what does not concern them. The young generation in Afghanistan thinks that they are the only responsible person even for the style of clothing of ladies who walk on the streets. This kind of behavior creates problems at every single step.
- People should understand what the job of the police is. If people see that a person is burning a book on the street, irrelevant of the content of the book, why other people should get involved. It is the book of that person and he/she can do what he/she wants to do with his/her book. If anybody has an official claim against a person, they should call the police and they should complain of that behavior. People in Afghanistan should be taught to call the police of they see a crime or if they find something wrong or if they think that somebody is doing something wrong. No one has the right to attack on another person.
- People in Afghanistan should not think that foreign intervention in Afghanistan is a project against their religion and belief. They should not think that the government of Afghanistan is a branch of foreign intervention in Afghanistan. They should not think that the government has no intention to improve the situation of Afghanistan. The mistrust and distrust among the people and the government should be eradicated through effective and good governance.
- Literacy courses should be compulsory to all those who had no chance to go to school during the last 3 decades of war.
- All the people should be registered in their respective communities and their behavior should be recorded in a database to make sure that they are all doing well. A system like social security system can be a very useful model for Afghanistan to easily manage the human resources in the country.
- Those who kill people in the name of religion or in the name of saving an ideology, do they really know what does that ideology mean? Most of those who attacked Farkhunda can merely read or write or understand what is written in the Quran. Ideologies and religions are there to save people’s lives, not to take people’s lives. If you want to save an idea, you will save it for a living person; you can’t kill all the people to save a good ideology for them.
..............................................................................................................
افغانستان یک کشوریست که 35 سال جنگ را
تجربه کرده است که این جنگ ها به شدت مشکلات دیگری مثل بی سوادی و دسترسی به آموزش
و پرورش و مکاتب را تشدید کرده است. با وجود این واقعیت که کشورهای غربی مبارزات مذهبی
و فعالیت های دینی را برای ایجاد انگیزه برای مردم افغانستان در مبارزه با روسیه حمایت کردند که در نهایت منتج به شکست روسها و پیروزی
مجاهدین شد، اما این پیروزی مجاهدین، مردم افغانستان را بیشتر مذهبی و دینی اندیش
ساخت و تحمیل دوره سیاه 7 ساله طالبان به حمایت اعراب و پاکستانی ها باعث تشدید افراط
گرایی مذهبی و رشد یک نسل بیسواد در افغانستان شده که این نسل در دوره جنگ مجبور به
پیروی کورکورانه از دستورات ملا های بی سواد شد، که این پروسه راه را برای یک بحران
حقوق بشر در کشور هموار نمود.
در حال حاضر نیروهای خارجی در افغانستان
با نتایج و حاصل پروژه هایی میجنگند که آنها خود 30 سال پیش این پروژه ها را در این
منطقه حمایت مالی کردند.
به تاریخ 19 مارچ 2015 یک دختر افغان
27 ساله با حجاب اسلامی تصمیم گرفت به زیارت شاه دوشمشیره برود. شاه دوشمشیره یک
زیارت است در کابل که آرامگاه یکی از دوستان خدا در کابل پنداشته می شود. زیارت یک
نامی است که برای آرامگاه کسانی گفته می شود که در کشورهای اسلامی مورد احترام
بوده و وفات کرده اند. اگر بخواهیم جایگاه این چنین اشخاص را با دین مسیحیت مقایسه
کنیم، این اشخاص درست جایگاهی مانند سینت یا مقدسین در دین مسیحیت را دارند. مردم معمولا
به زیارتگاه ها برای دعا خوانی میروند، به دلیل اعتقاد بر این اصل که روح دوستان خدا پس از مرگ می تواند (شفاعت) کند و کار ها را
برای مردم با شفاعت آسان کرده و باعث می شوند، که خداوند گناهان گناهکار را ببخشد و
یا دعا های دعا کنندگان را بخاطر شفاعت دوستش پذیرفته و قبول کند. مردم معمولا در
زیارتگاه ها شمع روشن کرده و دعا می کنند، اما نسل جدیدی نیز رشد کرده است که می گویند
که این نوع اعتقادات و فعالیت ها خلاف عقاید اسلامی هستند و باید ممنوع اعلام شوند.
در اطراف این زیارتگاه، برخی از مردم بی
سواد که تظاهر به ملا بودن می کنند، وجود دارد. آنها هیچ نوع آگاهی در مورد دین ندارند
و بسیاری از آنها حتی نمی توانند بخوانند و یا بنویسند، نه به زبان دری و یا پشتو
و نه به زبان عربی به عنوان زبان دینی که بتوانند با آن قرآن بخوانند، این در حالیست
که همه آنها نسخه هایی درمانی خود را به نام تعویذ به مردم به زبان عربی می نویسند.
آنها با استفاده از نام دین، خود را به عنوان داکتران دینی و یا جادوگران مذهبی معرفی
کرده اند، که میتوانند هر نوع بیماری را توسط دعا درمان کنند. آنها در حقیقت یک
نوع تجارت بزرگی را از آدرس دین ساخته اند، و بدون داشتن جواز دکان هایی باز کرده
اند و برای درمان هر نوع بیماری از طریق دین، نسخه های مذهبی به نام "تعویذ" می
نویسند. مشتریان آنها بیشتر زنان بی سواد اند
که در طی چندین دهه جنگ برخی از اعضای خانواده خود را ازدست داده و یا گم کرده اند
و یا هم از مشکلات روانی رنج می برند، که بیشتر از یک قشر محروم جامعه اند. این
اشخاص نزد آنها می روند و به نحوی ازین افراد کمک میخواهند، کمک در جهت بازیافتن
اعضای خانواده و یا باز یافتن صحت و سلامتی و یا چیز های از دست رفته تا از طریق
نسخه های آنها دو باره به دست بیایند.
چنین داکتران دینی و یا مذهبی در افغانستان
برای انواع بیماری ها نام دیگری و برای درمان آنها راه دیگری جدا از طبابت و علوم
تجربی طب امروز دارند. به عنوان مثال صرع یک بیماری است که در افغانستان به نام "میرگی" مشهور است اما این داکتران دینی آن را به نام جن گرفتگی و یا زده شده توسط
موجودات نامرئی میخوانند که از نظر آنان، راه حل آن نیاز به یک نسخه دینی دارد.
فرخنده کسی بود که به تمام آن چیزها اعتقاد
نداشت و او همه کسانی را که در حال انجام تجارت از آدرس دین بودند، به نحوی دروغگو
دانسته و تعویذ نویسی را اشتباه می دانست، زیرا تعویذ نویسان نه تنها در بیماری
های ساده بلکه حتی زنانی را که حامله نمی شوند، نیز درمان می کنند.
او در برابر کسانی که خود را داکتران
دینی و یا مذهبی می دانست، ایستاده بود و عمل کرد آنها را خرافات دانسته و به مردم
گفته بود که هرگز به آنها اعتماد نکنند. او در حقیقت کمپینی را بر ضد تعویذ نویسان
شروع کرده بود و از مردم خواسته بود که نزد آنها نروند و به دروغ هایی آنها گوش
ندهند، زیرا آنها فقط دنبال پول اند و آنها پول مردم را گرفته فقط یک کاغذ بی ارزش
را در بدل پول هنگفت در دست آنها می دهند تا در گردن و یا بازوی خود آنرا بسته و
یا آویزان کنند. آن کاغذ ها هیچ ارزشی ندارند و هیچ تاثیری بر صحت و سلامت مردم
نمیتوانند داشته باشند.
فرخنده در واقع مبارزه بر علیه یک
تجارت بزرگ را طوری شروع کرده بود که خود در مرکز مارکیت بزرگ همان تجارت ایستاده
بود و همه افراد دیگر در اطراف او به نحوی به این تجارت مرتبط بوده و آنها به طور مستقیم
یا غیر مستقیم ازین تجارت پول دریافت می کردند، این بدان معناست که زندگی و عاید
آنها وابسته به همان تجارت تعویذ نویسی باشد.
همه کسانی که در تجارت تعویذ نویسی
مشغول و مرتبط بوده اند، از کار فرخنده ناراضی و به نحوی، وجود او را برای تجارت
خود یک خطر بزرگ می دیدند، چرا که او عملا بر خلاف تجارت آنها کمپین کرده و تعدادی مشتریان
آنها را در مقابل دکان و چشمان شان کاهش می داد و خود آنها را نیز دروغگو می
دانست.
فرخنده یک دختر تحصیل کرده بود و دختر بسیار
با استعداد فارغ التحصیل از 14 سال مطالعه مستمر و در جستجوی کار به عنوان یک معلم
بود. او هرگز فکر نمی کرد، که ممکن است به او چنین یک اتفاق بی افتد، چرا که او در
پایتخت افغانستان و فقط در فاصله 1 کیلومتری کاخ ریاست جمهوری، و در فاصله 100 متری
از پوسته امنیتی پولیس قرار داشت، که در آن ساحه پولیس های مسلح ایستاده بودند و نجات
جان مردم را تظاهر می کردند.
او فکر می کرد که محیط زیارت پاک نیست و
نیاز به نوعی کار داوطلبانه دارد. او از خانم هایی که در آنجا بود یک جارو خواسته
و در آخرین روز زندگی اش، تمام حیاط زیارت را جارو کرد؛ و برخی از پارچه های کاغذ
را که در یک گوشه از حیاط وجود داشت، در آتش یک اجاقی انداخت که در آن نزدیکی بود
و در آن برخی از مردم مقداری آب قرار داده بود تا بجوشد تا شاید از آن چای تهیه می
کردند.
ناگهان یکی از ملاها که فکر می کرد فرخنده
ممکن است تجارت او را سقوط دهد، فریاد زد که او قرآن کریم را به آتش کشید تا به منظور
ایجاد ترس از چنین اتهامی، او را وادار به ترک حرم زیارت کرده و بتواند تجارت
تعویذ نویسی خود را ادامه دهد. این اتهام میتوانست باعث ازبین رفتن اعتبار فرخنده
میان مردم شده و حرف های او را بر ضد تجارت تعویذ نویسی بی اثر سازد، چون که ملاها
نمی خواست مشتریان خود را از دست بدهند و هنوز هم می خواستند مردم را تشویق کنند،
که به دکان آنها بروند و تعویذ بگیرند و به تجارت آنها پول بدهند.
تعدادی از اراذل و اوباش که فریاد ملا را
شنیدند شروع به پریدن به داخل حیاط زیارت کردند و از دختر پرسیدند: "چرا قرآن
کریم را سوزاندی؟"
سوزاندن قران کریم درین کشور یک کار نا پسند و غیر اخلاقی شمرده می
شود، و مردم این کشور وقتی که یک جلد قران کهنه شود و عمر قابل استفاده آن به
پایان برسد، مردم آنرا در یک جایی دفن می کنند و یا هم در گوشه مسجد می گذارند و
یا هم به دریا می اندازند. این هم بخشی از باور های خرافاتی مردم نسبت به کتاب
مقدس دینی شان است که در احترام به آن اغراق شده است. در حالی که سوزاندن، به دریا
انداختن و یا دفن کردن هر سه روشی است که در ادیان قبل از اسلام برای جسد انسان و
دیگر مقدسات شان بکار رفته است. هیچ کدام این روش ها از یکدیگر بهتری و یا برتری
ندارد، به جز از سنجش عواقب آلودگی محیط زیستی آنها.
با توجه به فلم هایی که در رسانه های اجتماعی
منتشر شده است، برخی از آنها بارها و بارها همین یک سوال را می پرسند و به جواب او
گوش نمی دهند.
او در جواب آنها در ویدیو میگوید که قرآن
کریم را نسوختانده (آتش نزده) است. اما هیچ
کس به او گوش نمی دهد و هیچ کس به حرف های او باور نمی کند. برخی از آنها صدا می
زنند که امریکا او را در اینجا فرستاده است تا قرآن کریم را بسوزاند. ما باید او را
بکشیم. فرخنده در یکی ازین ویدیوها میگوید که "ترام گفته بودم، امریکای تام، من
هیچ قرآنی را نسوختاندیم، یک تعداد کاغذ های اضافی بود که در دیگدان
انداختم". آنها شروع به ضرب و شتم او کردند. وحشی گری در افغانستان یک امر معمول
است. آنها دستکول او را گرفته و تیلفون موبایلش را دزدیدند و با فریاد های بلند
الله اکبر (خدا بزرگ است) دخترک بی گناه را با سنگ، چوب و لگد زده بر زمین می
اندازند. او با ناله های بلند میگوید که من قران را نسوختاندیم اما هیچ کسی به او
گوش نمی دهد.
پولیس از 100 متر دور تر وارد صحنه شد و
با شلیک اسلحه بسوی آسمان اوباش ها و اراذل را از او دور ساخته و او را از زیر لگد
های اوباش و اراذل بلند کرد و پرسید که چه مشکل اصلی چیست؟ اراذل و اوباش به وحشی
گری ادامه داده و هنوز هم می خواستند در حضور پولیس به او حمله کنند. اراذل و اوباش
مانند کسانی که به مواد مخدر معتاد اند و اما نمی توانند مواد مخدر به دست آورند در
یک وضعیت بسیار خطرناک روحی قرار داشتند که گاهی گریه می کردند و گاهی هم الله و
اکبر می گفتند. و یا مثل اینکه فرخنده همین اکنون پدر و مادر آنها را به قتل رسانده
باشد، و آن گروه اراذل و اوباش با همان انگیزه انتقام جویی کورکورانه در حدود 30 تا
40 نفر به یک دختر مظلوم و بی دفاع از هر طرف حمله کرده و او را مورد ضرب و شتم توسط
هر چه به دست آنها میامد قرار می دادند و فکر می کردند که چه کار خوبی می کنند.
پولیس نیز فکر کرد که او شاید قران را
سوختانده باشد و به همین دلیل بود که آنها بهترین تلاش خود را برای نجات او انجام
نداده و او را دوباره به دست اراذل و اوباش سپردند. آنها می توانستند او را در یک موتر
قرار داده و او را به دور از جمعیت عصبانی اراذل و اوباش، به خانه او برای محافظت انتقال
می دادند، اما آنها این کار را نکردند. متاسفانه پلیس کمی با ارذل و اوباش همدردی و
همسویی نشان داده و با این جنایتکاران همکاری کرد. به جای اینکه با قربانی همدردی
کرده و از او حمایت می کردند، بر عکس، او را به دست گروهی از اراذل و اوباش احمق
سپرد، که در حقیقت پولیس درین فاجعه شریک جرم جنایتکاران شناخته میشوند. چون آنها به
نحوی به جمعیت عصبانی اراذل و اوباش اجازه دادند تا یک بار دیگر به فرخنده نزدیک
شده و او را با سنگ، چوب و لگد به قتل رسانده و جسد نیمجان او را زیر تایر های
موتر انداخته و به شکل فجیعی او را به قتل برسانند، و خود افراد پولیس به تماشای
این فاجعه نشستند. این مرحله حدود 2 ساعت دوام کرده و درین مدت، هر لحظه امکان
نجات جان این دختر وجود داشته، اما در میان انسان پیدا نشده که بتواند به فکر نجات
او بی افتد. او را در میان یک دسته از مردم احمق که نمی دانستند مرتکب چه جنایتی
می شوند، تنها گذاشتند تا به شکل بسیار بی رحمانه و وحشیانه به قتل رسید. سپس بدن پاره
پاره آن دختر بیچاره را وحشیانه به دریا انداخته و کثیف ترین انسان های روی زمین
هم در اطراف آنها هر کدام برای آتش زدن بدن او در دریای خشک کابل پتو و دستمال کمک
کردند تا بدن یک دختر مظلوم بهتر بسوزد. لعنت برین انسانیت و اینگونه مسلمانی توام
با وحشت. همه فکر می کردند که آنها کار خوبی انجام می دهند. افسوس بزرگ درین است، که
در میان آن همه جمعیت، یک نفر انسان خوبی پیدا نشد که ازین مردم بپرسد چرا او را
اینگونه می کشید؟ آیا جرمش ثابت شده است؟ و یا اینکه این اراذل و اوباش را متوقف کند
تا از کشتن یک دختر بی گناه جلوگیری شود. در عوض مردم دستمال و پتو کمک کردند که درست تر، با آتش بزرگتر در
داخل رودخانه کثیف خشک، به بدن بی جان او به طور وحشیانه آتش بزنند. این انسانیت مردم افغانستان را در پایتخت
این کشور برای جهانیان به نمایش گذاشت.
بعضی از بچه های دیگر به جای کمک به دختر
مظلوم، موبایل های خود را کشیده و به فلمبرداری از صحنه قتل یک انسان توسط یک
جمعیت اراذل و اوباش پرداختند.
بلافاصله پس از این فاجعه، رئیس پلیس می
رود به پدر و مادر دختر میگوید که باید آنها به رسانه ها اعلام کنند که دختر او بیمار
روانی بوده و پس ازین کار باید ازین شهر خارج شده و برای همیشه کابل را ترک کنند، در
غیر این صورت همه آنها نیز به قتل خواهند رسید. آنها اعلام کرد که او بیمار روانی بوده
و پدر و مادر فرخنده نیز شاید فکر کرد که دختر شان ممکن است به قران آتش زده باشد،
و این شاید تنها راه برای توجیه این عمل باشد که اعلام کنند که او یک بیمار (مریض)
روانی بوده است.
فرض بر اینکه او مسلمان نبود و قران را نیز آتش زده بود، آیا باید
اینگونه وحشیانه صحرایی توسط اراذل و اوباش محکمه شود؟ آیا جزای سوختاندن یک کتاب
در اسلام کشتن و سوختاندن انسان است؟ آیا درین کشور دولت و محکمه و قاضی و قضاوت و
چیزی به نام عدالت وجود دارد یا نه؟ مالک قران کیست؟ چه کسی میتواند از سوختاندن
قران دفاع کند؟ حقوق ملکیت های ذهنی قران منحیث یک کتاب بر عهده چه کسی هست؟ حقوق چاپ
و نشر قران به جیب چه کسی باید برود؟ اگر کسی یک قران را میسوزاند، چه کسی از نظر
حقوقی حق دار علیه کسی که یک کتاب را سوختانده اقامه دعوا کند؟ آیا دین اسلام و
کتاب مقدس قران برای نجات جان انسان هاست یا برای کشتن انسان ها؟
برخی از ملاها و همچنین وزیر حج و
اوقاف افغانستان فوراً سوزاندن قرآن را محکوم و قتل یک انسان بی گناه درین مورد را
تحسین و قدردانی کرده و از اراذل و اوباشی که مرتکب قتل شده بودند، تشکر و ابراز
امتنان کردند.
پولیس تحقیقات پس از مرگ را آغاز کرده و
دریافتند که او بی گناه بوده و او قرآن کریم را نسوختانده است.
کاربران رسانه های اجتماعی و فیس بوک فشار
بسیار زیاد بر دولت وارد کرده و اخبار این قتل فجیع را با ویدیو های آن در سراسر جهان
پخش کردند. بسیاری مردم این قتل وحشیانه را به شدت محکوم کرده و برای کسانی که
مرتکب این قتل شده بودند اشد مجازات خواستند و تمام این فشار رسانه های اجتماعی و مبارزات
بر علیه دولت مردانی که وظایف شان را درست انجام نداده بودند و آن عده مقام هایی
که این قتل را مورد تحسین قرار دادند، صورت گرفت. این کمپین ها و تظاهرات سراسری
مردم، برخی ملاها را به یک وضعیت بسیار خطرناک قرار داد. معاون وزیر وزارت فرهنگ و
اطلاعات که یک خانم بود بلافاصله از کارش منفک شد، با توجه به مبارزات رسانه های اجتماعی
وعمل کرد قوی آن در برابر او، برای تحسین از قتل یک انسان از کارش اخراج شد، چرا که
او نیز این قتل را تحسین کرده بود. جامعه مدنی سازمان ها و فعالان حقوق زنان در افغانستان
به شدت در سراسر افغانستان خشم شان را با ریختن به سرک ها و خیابان ها نشان دادند.
مردان، زنان، پسران و کودکان در برابر این قتل بی رحمانه و وحشیانه ایستاده و همه یکجا
برای تظاهرات در ولایت های مختلف افغانستان و همچنین پناهندگان افغان در کشورهای مختلف
جهان به خیابان رفته و نفرت شان را نسبت به این جنایتکاران و کسانی که آنرا تحسین کردند،
ابراز داشته و آنرا حملات وحشیانه و غیر انسانی خواندند. این تقریبا بزرگترین انقلاب
در اذهان مردم افغانستان بود. بسیاری از آنها مقاله های زشت در مورد دین در صفحات رسانه
های اجتماعی نوشتند و نفرت شان را با شدید ترین کلمات بیان کردند و بسیاری از افغان
ها عمداً قرآن را سوختانده ویدیوی سوختن آنرا فلم گرفته و در فیس بوک به اشتراک
گذاشتند. بسیاری دیگر نفرت شان را نسبت به دین اسلام ابراز کردند. تعداد دیگری هم خرافات
در هم تنیده با دین را محکوم کردند و برای اصلاحات در اعمال و مناسک دینی و مذهبی آوازخود
را بلند کردند. تعدادی هم تجارت تعویذ نویسی از آدرس دین را محکوم کردند و به شدت
از آن انتقاد کردند. بسیاری از مردم، فلم هایی از ملاهایی که در حال نوشتن
تعویذ هستند، تهیه کرده و منتشر کردند، و از آنها نفرت شان را اینگونه اظهار کردند و یک جمع
بزرگ دیگر، از جمله افرادی بودند، که کوشش
کردند، چهره اصلی تعویذ نویسان را نشان داده و نقاب مداوا را از چهره آنها گرفته و
چهره واقعی آنها، سطح دانش و آگاهی آنها و درک آنها را از مسائل دینی و عدم موثریت و اثربخشی کار آنها را انتقاد کردند.
تشییع جنازه فرخنده توسط زنان در افغانستان
انجام شد، که یک روش غیر معمول است و زنان اجازه ندادند که مردان درین مراسم شرکت کنند. یکی از ملاها که قتل فرخنده را در تلویزیون،
یک کار نیک دانسته بود، آمده و میخواست در مراسم تشییع جنازه در قبرستان اشتراک
کند، اما مردم او را در مراسم تشییع جنازه اجازه نداده، و حتی در نزدیکی منطقه مراسم
تشییع جنازه نیز نگذاشتند، و او را مجبور به خروج فوری از قبرستان کردند. پس از مراسم
تشییع جنازه، رسم بر این است که ملا باید ایستاده و برای اشتراک کنندگان در مورد
شخص متوفی و زندگی او سخنرانی کرده و برای خانواده تسلیت گفته و شرکت کنندگان در
مراسم تشییع جنازه را به انجام اعمال نیک تشویق کند. اما این بار زنی ایستاده به تمام
مردان اطراف قبرستان گفت: " شرم به شما مرد ها "و او ادامه داد:" به
عنوان یک زن، من می ترسم از همه شما مردان و من از شما متنفرم و دلیل آن هم این
است که شما مردان برین دختر مظلوم حمله کرده و او را بشکل بسیار بیرحمانه ای به
قتل رساندید ". "او بی گناه بود".
رسانه های اجتماعی سکوت مقامات دولتی نسبت
به این موضوع را محکوم کرده و بسیاری از مردم با ثبت کردن ویدیو ها در فضای مجازی
فیس بوک با کلمات زشت به رئيس جمهور و شریک اجرایی آن توهین کردند. پس از آن که
آنها این کلمات زشت را شنیدند، آنها برای دیدار با خانواده قربانی برای ابراز همدردی
رفتند.
پدر و مادر فرخنده همه این حمایت را از
خارج و داخل افغانستان دیدند و جرأت کردند تا دهان خود را باز کرده و موضوع تهدید پولیس
را فاش بسازند. آنها گفتند که پولیس به آنها گفت که باید به رسانه ها بگویند که دختر
شان یک بیماری روانی داشت، در حالی که او قبل از به قتل رسیدن توسط اراذل و اوباش؛
کاملاً صحتمند بوده است. رئیس پولیس کابل برای تهدید یک خانواده ضعیف و قربانی حملات
وحشیانه، تحت فشار قرار گرفت.
زیارت شاه دو شمشیره و همان خیابان (سرک)
پس ازین فاجعه به نام "فرخنده" نامگذاری شد و تعدادی محصلان کشورهای
دیگر نیز درمورد این فاجعه المناک تئاترها و نمایشنامه هایی ساختند تا مردم
افغانستان را متوجه اشتباه و رفتار نادرست شان کنند.
اما حالا فرخنده تقریبا فراموش شده است.
عمل و عکس العمل مردم افغانستان همیشه
مملو از احساسات است و بر اساس همین دلیل است که تمام واکنش ها نسبت به جدی ترین حوادث،
جنایات و بی عدالتی ها موقتی هستند و خیلی زود بدون آوردن تغییرات اساسی در نظام کشور
فراموش میشوند.
پولیس کابل در مورد این جنایت 21 نفر را
که اکثراً با کمک فیس بوک شناسایی شده بود، دستگیر کرده اند.
شورای امنیت افغانستان به فکر ممنوعیت فیس
بوک در افغانستان افتاد به دلیل اینکه این وسیله می تواند افغانستان را در هر زمان
بی ثبات ساخته و فشار های سخت بر مقامات عالی رتبه افغانستان وارد کند. اما مردم فوراً
به معرفی برخی از برنامه های کاربردی کمپیوتر پرداختند که می تواند به مردم کمک
کند تا فیس بوک را حتی اگر دولت در افغانستان بسته کنند، باز کند.
در حال حاضر بعضی از سیاستمداران افغانستان
در حال تلاش برای آزادی جنایتکاران از چنگ محکمه است، چرا که آنها یا پول از هواداران
آنها دریافت کرده اند و یا خود می خواهند از این جنایتکاران و قاتلان انسان در سیاست
های آینده خود، برای بر آورده ساختن اهداف خود استفاده کنند.
واکنش های مردم افغانستان در مورد همچو
جنایت ها عمدتا فردی است و سیستماتیک نیست، بدون رهبری خوب و بدون اهداف خاص. اگر تمام
این تلاش ها هماهنگ و به زنجیره ای از فعالیت های هماهنگ تبدیل می شد، و برای رسیدن
به یک هدف خاص استفاده می شد، و قرار دادن تمام انرژی و احساسات و همچنین منابع در
سراسر جهان که صرف محکوم کردن و تظاهرات در برابر این عمل وحشیانه شد، و اگر این فعالیت
ها با هم به عنوان یک پروژه واحد برای تغییر سازماندهی می شد ، این انگیزه پوتنسیل
و توانایی آنرا داشت که بتواند همه چیز را در افغانستان تغییر داده و دگرگون سازد.
برای پیشگیری ازین نوع حملات در آینده چه باید کرد؟
بیایید نتیجه درس های آموخته شده از آنچه
اتفاق افتاده است را برای جلوگیری از اتفاقات مشابه در آینده استفاده کنیم:
1. آزادی دین، مذهب و عقیده برای
افغانستان بسیار ضروری است، چرا که مردمان آن کشور با ادیان مختلف و گوناگون و زیر
شاخه هایی از مذاهب و با وجود گروه هایی که هیچ دینی و مذهبی نیستند، یک ملت چند
فرهنگی و چند دینی و چند مذهبی است که تحمیل یک طرز تفکر و اندیشه و یا یک دین و
یا مذهب در حق دیگر اندیشان ظلم خواهد بود.
2. آزادی بیان نیز بسیار ضروری است، به
خصوص برای یک ملتی مثل افغانستان به دلیل اصلاحات و پیدا کردن عوامل اصلی مشکلات
درین جامعه.
3. هر نوع دین باید برای توسعه تئوری و فلسفه
خود نقد پذیر باشد. نقد و اعتراض و انتقاد به هر دین و مذهب باعث رشد آن دین و
مذهب شده و بنابرین باید از نقد بر ادیان محافظت شود. نقد و انتقاد بر دین باید به
رسمیت شناخته شود و به عنوان یک حق انسانی از جمله حقوق اساسی بشر برای تکامل نظریه
های دینی پذیرفته و به مردم تدریس شود.
4. بررسی، کنترل، ارزیابی و بهبود همه مدارس
مذهبی و دینی و مؤسسات تعلیمی در داخل افغانستان و بهبود برنامه های درسی دینی
مکاتب بر اساس حقوق بشر و اندازه گیری کیفیت و کنترل تعادل بین مضامین دینی و علوم
تجربی (ساینس) در تمام سطوح با اشاره خاص به ارزیابی نیاز های افغانستان و نیاز
های بازار کار آن کشور برای منابع انسانی در آینده عیار شود.
5. گسترش حاکمیت قانون و دسترسی به عدالت و
یک سیستم قضایی عادلانه برای همه مردم افغانستان یک اولویت کاری دولت باشد.
6. تاکید بر آموزش حقوق بشر در تمام سطوح از
مکتب تا به دانشگاه.
7. اصلاحات در محکمه ها (دادگاه ها) و در آوردن
سیستم قضاوت جدید مبتنی بر یک سیستم شفاف، قانونی و حقوقی محکمه (دادگاه) باز که در
آن مردم بتوانند شرکت کنند، ببینند و یاد بگیرند که تفاوت بین متهم، اثبات جرم، جنایتکار
و جرائم و همچنان مجازات مختلف برای جنایات مختلف چیست؟
8. وکیل های مدافع و قاضی ها در افغانستان
باید نقش فعال بازی کرده و اطمینان دهند که مردم افغانستان به محکمه ( دادگاه) آزاد
و عاری از فساد دسترسی دارند و ایجاد یک سیستم که در آن مردم بتوانند اعتماد کنند که
تمام جنایتکاران عادلانه مجازات خواهد شد و به اندازه کافی عدالت بر قرار خواهد
شد.
9. تلاش های فردی و احساسات به عنوان تظاهرات
خوب است اما برای آوردن تغییرات موثر کافی نیست.
10. تنها فعالیت های سیستماتیک و سازمان یافته
و کار گروهی می تواند تغییرات را در افغانستان به ارمغان بیاورد.
11. واکنش موقت و زودگذر به جنایات و قتل بی
رحمانه بی فایده است، شما بهتر است در مورد ریشه مشکلات در افغانستان فکر کنید. برای
ریشه کن کردن یک مشکل، شما باید ریشه های آن مشکل را دریافته ازبین ببرید.
12. کیفیت آموزش در افغانستان باید بهبود
یافته و پاسخگوی نیازهای کشور شود و باید اطمینان حاصل شود که مردم درک کنند که حمله
بر یک شخص ( دختر) بی دفاع جرم است.
13. افراط گرایی دینی و یا مذهبی باید از افغانستان
ریشه کن شود در غیر این صورت بسیاری دیگر از مردم بی گناه را خواهد کشت.
14. موجودیت اراذل و اوباش در خیابان ها بزرگترین
مشکل افغانستان است.
15. به مشکل وحشی گری و بی بندوباری در افغانستان
از طریق برنامه های مدیریت منابع انسانی به شکل سیستماتیک باید پرداخته شود.
16. برنامه های آموزشی حقوقی باید در هر منطقه
شروع و در سطح هر ناحیه گسترش یابد تا سطح اطلاعات در مورد جرم در تبانی با حقوق بشر
و نحوه برخورد و رفتار با متهم، جنایتکار و با کسانی که دیگر اندیش اند، چگونه
باشد، و اینکه مردم افغانستان باید بیاموزند که با تفاوت اندیشه و ایدئولوژی چگونه
رفتار کنند.
17. فعالیت های غیر مذهبی و دینی باید
تشویق شود و برنامه های مدیریت فعالیت های زمان فراغت باید در سطح ناحیه های هر
ولسوالی و ولایت و منطقه برای جوانان و بزرگسالان در نظر گرفته شود و بودجه به آنها
تخصیص داده شود و جوانان باید بیشتر در فعالیت های سازنده مشغول نگهداشته شوند، تا
اینکه آنها در معرض اشتراک در فعالیت های مخرب و جنایتکارانه قرار نگیرند.
18. نسل جوان در افغانستان باید بداند که مداخله
مثبت چه است و در چه چیز هایی باید مداخله کنند و در چه چیز هایی نباید مداخله
کنند. بسیاری از مشکلات در افغانستان از جایی شروع میشود که بیشتر جوانان نمی
دانند که محدوده حقوقی آنها در کجاست و کدام مسایل مربوط آنها نمیشود. نسل جوان در
افغانستان فکر می کند که آنها تنها فرد مسئول همه چیز در محیط خود اند، حتی مسئولیت
کنترل سبک لباس خانم هایی را دارند، که در جاده ها راه میروند. این نوع رفتار و
طرز تفکر در هر مرحله مشکلات ایجاد می کند.
19. مردم باید وظیفه اصلی پولیس را درک
کنند. اگر مردم می بینند که یک فرد در حال سوختاندن یک کتاب در جاده است، بدون در
نظر گرفتن محتوای کتاب، و بدون در نظر گرفتن حق مالکیت کتاب، چرا مردم دیگر باید درگیر
این مسئله شود؟ این کتاب از آن شخص است و او می تواند و آزاد است که هرچه بخواهد
با کتاب خود انجام دهد. اگر کسی دارای یک ادعای رسمی در برابر یک فرد است، آن شخص باید
با پولیس تماس بگیرد و آنها باید از رفتار همان شخص شکایت کنند. در صورت مشاهده هر
نوع جرم و جرایم و فعالیت های مشکوک، مردم در افغانستان باید با پولیس تماس بگیرند.
هیچ کس حق حمله به شخص دیگری را ندارد.
20. مردم در افغانستان باید بدانند که مداخله
خارجی در افغانستان یک پروژه در برابر دین، مذهب و عقیده آنها نیست. آنها باید
بدانند که دولت افغانستان یک شاخه از مداخله خارجی در افغانستان نیست و آنها باید
بدانند که دولت قصدی برای بهبودی وضعیت در افغانستان را دارد، نه قصد ویرانگری. بی
اعتمادی میان مردم و دولت باید از طریق حاکمیت موثر و حکومتداری خوب ریشه کن شود.
21. کورس های سواد آموزی باید به تمام کسانی
که هیچ شانسی برای رفتن به مکتب در طول 3 دهه گذشته جنگ را نداشتند، اجباری شود.
22. همه مردم باید در ناحیه مربوطه شان ثبت
نام و رفتار آنها باید در یک پایگاه جمع آوری اطلاعات تحت نام سوانح آنها ثبت شود،
تا اطمینان حاصل شود که همه آنها همیشه کار های نیک انجام می دهند. با کمک این سیستم،
دولت می تواند اشخاص اراذل و اوباش را از اشخاص دیگر تفکیک کند. مانند سیستم تامین
اجتماعی در کشور های اروپایی که میتواند یک مدل بسیار مفید برای افغانستان باشد تا
این کشور به راحتی بتواند مدیریت منابع انسانی را سهل تر و بهتر انجام دهد.
23. کسانی که مردم را به نام دین و یا به نام
دفاع از یک ایدئولوژی می کشند، آیا آنها واقعا می دانند که همان ایدیولوژی به چه معناست؟
بسیاری از کسانی که فرخنده را مورد حمله قرار دادند، آیا می توانند بخوانند
بنویسند؟ و یا آنچه در قرآن نوشته شده است را، درک می کنند؟ کمتر کسی در بین آنها
وجود دارد، که بداند که در قران چه نوشته شده است. حتی مطمئنم که تعداد زیادی آنها
حتی نمی توانند قران را بخوانند. ایدئولوژی و مذاهب برای نجات زندگی مردم به وجود
آمده است، نه برای اینکه زندگی مردم را از آنها بگیرد. اگر شما می خواهید یک ایده
یا یک دین را حفظ کنید، شما باید آنرا برای یک شخص زنده حفظ کنید، شما نمی توانید تمام
مردم را بکشید، برای اینکه یک ایدئولوژی یا یک دین را برای آنها حفظ می کنید.
