The Pain of Afghan Refugee

A Poetry About Afghan Immigrants 

...............................................

Lina Rozbih has made a wonderful poetry about the Afghan immigrants in Iran, but it somehow describes the situation of Afghan refugees all over the world even in European countries. I have translated this poetry for your information:

The Pain of Afghan Refugee

............................  

Let me share with you the pain in my heart 

Hey neighbor!

So maybe

That sense of humanity and justice

In which by its name

You pick some verses from the Quran / Bible 

And for its sake

You stand against the world to fight for it

You would recite it to me and 

And find yourself in it

When foreign occupation

Robbed my country 

When the green meadow of my hometown

Turned red into blood of my father and hundreds like him

And became a moan of Tulips

When I was told that there is no God and Prophets

We are all born out of nature

When they put a wedge on my hand

And took my nails one by one

Out 

So that I would sing my soil, in their names

With the last drop of my blood remaining in the body

I left

Home city and my country

And with the last breath I crawled up into your soil 

I sought refuge to You

Because your flag is adorned with the name of God

Your Message with equality and Kindness 

Justice and humility

Fraternity and brotherhood 

It is Full of such messages

I sought refuge to You so that you might admire my manhood

Against oppression

Admire !

And with your manhood,

You would grant me, the opportunity to live 

Without humiliation

Forgive me

Your language is familiar to mine 

And your God and faith preaches the same mercy as mine

I thought that you are my brother

I thought that I am in the land of God

Which is divided by borders, only in our minds

You would give me as per the generosity of your heart

A small place to rent

And the pain will be shared

Until the day

That my country

Would be rehabilitated again

And then 

In a better Afghanistan 

I'll invite you to be my guest

I kiss your hands 

And hey brother!

I would thank your kindness at the peak of my helplessness

From your help in my distress and disappointments 

With tears and a heart full of love

I will thank you !

At the peak of helplessness

I sought refuge in your country

When I was a child, when my feet got familiar with your soil

I lost my youth in your country

I almost forgot my own language 

My “Tashakor” changed into "Merci"

And even the names of my foods changed

My poets became your poets

I forgot my own Kabuli Palaw, Chatney and Green tea

I got used to taste salty cucumbers

And aromatic and flavored black tea

In different cups and glasses 

Along with Chocolates 

In your country

I experienced the best and the worst moments of my life

My son was born in your country and I called him Reza / (Massieh)

My mother was buried in the cemetery of yours with a disappointed heart 

My sister married a boy of your origin 

And my brother baked food 

For your soldiers 

Sent blessings

And proudly removed sweat from the forehead and

Stood by you in every war

However,

Now I am experiencing my old age in your soil

I watch myself in the mirror 

Years

That my body as a plant

In the whirlwind events of your soil

Has become shaky

It is Years

That I have forgotten my real name 

Because you gave me other titles by my last name 

It is years now, I am not the same child

With bare feet and a heart full of fear looking for a shelter

Who sought refuge to you, first

But you

You are the same Unaware that you were!

But you

Although I lost my eyes sight in sewing of your shoes

Although I lost the strength of my hands while planting in your gardens

I lost the height to build your walls, buildings and houses

While I tolerated to hear your sarcasm and malice

I lost all my life 

Never, even for a moment

Sparks of passing humanity 

Found its way to your heart 

Still

I am a useless refugee in your list

I am an alien in your book

Still

There is no Kindness in your heart for immigrants who carry their own lives as bags

Who wanted nothing from you but to escape from the war

You still do not know

That with the years of his life

And the ambitions and the strength of his hands,

Rehabilitated your city

And still

With a Thirty-year-old hatred

You play with the feelings and lives of refugees

You take the opportunity from my child to study 

The napkin which has some bread for the hungry stomachs of my children in need

You kick it up and throw it in the water

You tie my hands with the threat of "deportation" 

The tears that mixed by the dust of your roads

Turned to mud in my eyes 

And took the hope from me by each drop

With ridicule you look and you say,

"You do not understand."

Still

You talk about Karbala 

or

(You talk about Jesus and how in cruelty he was crucified )

You get sad when you hear what happened to the Children in Karbala 

And you hit yourself in grief and sorrow

You curse those Yazidi's who did that to them

You think it was not a good behavior 

or

(How people treated Mary in the Church when she was a child)

You talk about injustices of others 

But how can’t you see your own? 

Inside the crowded buses

Inside the refugee camps 

Inside the containers or under the trucks 

Because of your fear 

And your insults

More bitter than poison

He swallows his pride

And gives them up for your feelings 

Lest

You point a finger to him and say 

"Go back to your country Afghan refugee"

I will go

But

Green and tall tree branches

And the clean streets of your country

Lush and beautiful parks

Top luxury town houses

Hot breads of bakeries

Comfortable shoes made of leather

Beautiful and colorful trousers

All

Will remember me

My sufferings

My finger prints 

Sweat and tears poured from my eyes

Will be kept as memorials 

I will leave but the results of the hands of Afghan hard workers

Will remain in the veins and skin of your country forever 

Will stay eternal

I will leave 

How do you know?

Maybe Someday

You will need to come to my city gates!

Then 

I will teach you some lessons of kindness 

Then

You'll taste my pain of homelessness 

Then 

Maybe once

For a brief moment than a breath

You would put your head down as a sing of regret

Against your conscience's justice

And just that moment

You will pay the price of my sufferings for decades

And It will be easily

 paid!

..............................

Lina Rouzbeh Heydari 

با تو به درد دل می نشینم

ای همسایه!

تا شاید

آن حس انسان دوستی و عدالت را

که بنامش

از قران آیه بر می گیری

و بخاطرش

با دنیا به مجادله بر می خیزی

بر من تلاوت کنی و

خود را در آن بیابی

وقتی اشغالگری بیگانه

کشورم را به غارت برد

وقتی چمن زار سبز شهرم

به خون پدر و صد ها مثل او

به لاله زاری مبدل گشت

وقتی بمن گفتند که خدا و رسولی نیست

که ما زاده طبیعت ایم

وقتی قلم را بر دستم نهادند

و ناخن هایم را دانه دانه

کشیدند

تا خاکم را به نامشان امضا کنم

با اخرین رمق های مانده در تنم

رها کردم

خانه و شهر و کشورم را

و با نفس های آخر تا خاک تو خزیدم

به تو پناه آوردم

که بیرقت با نام الله آراسته است و

پیامت از مساوات ومهربانی

عدالت و تواضع

برادری و برابری

لبریز

به تو پناه آوردم تا شاید مردانگی مرا

در برابر ظلم

بستایی

و با مردانگی خودت

فرصت زندگی بدون ذلت را

به من ببخشایی

زبانت با زبانم آشناست

و مذهبت با اعتقادم هماهنگ

پنداشتم که برادر منی

پنداشتم که در خاک خدا

که من و تو آنرا با مرز تقیسم کرده ایم

به من قسمت کوچکی به سخاوت قلبت

به اجاره خواهی داد

و شریک دردهایم خواهی شد

تا روزی

که کشورم

آباد و آزاد گردد

وانگه

در افغانستانی بهتر

مهمانت خواهم کرد

بر دستانت بوسه خواهم فشاند

و ای برادر

از مهربانیت در اوج بیچارگیم

از دست گیریت در روز های نا امیدیم

با اشک و قلبی مملو از محبت

سپاسگذاری خواهم نمود

از فرط بی پناهی

به کشورت پناه آوردم

کودکی بودم که پایم با خاکت آشنا گشت

جوانیم را در کشورت گم کردم

زبانم را بفراموشی سپردم

“تشکر”هایم به “مرسی”

و “نان چاشت” ام به “نهار” مبدل گشت

شاعرم حافظ گردید و

از قابلی وچتنی و چای سبز

به زرشک پلو

و طعم شور خیار

و چای معطر سیاه

در پیاله های کمر باریک

با قند خشتی در کنار

عادت نمودم

در کشورت

بهترین و بدترین لحظه های زندگی را

به تجربه نشستم

پسرم در خاک تو چشم گشود و رضا نامیدمش

مادرم در بهشت رضای تو با دلی نا امید مدفون گردید

خواهرم با پسری از تبار تو عقد و نکاح بست و

در جنگ عراق برادرم

برای سربازانت نان پخت

صلوات فرستاد

و با افتخار عرق را از جبین زدوده و

بند سبز یا حسین را بر پیشانی گره زد

حال

پیریم را نیز در خاک تو

به تماشا نشسسته ام

سالهاست

که چنار وجودم

در گردباد حوادث خاک تو

به بید لرزانی مبدل گشته است

سالهاست

که نامم را بفراموشی سپرده ام و

لقب “مشدی”را بنامم گره زده اند

سالهاست که من دیگر آن کودکی نیستم

که با پای برهنه و قلبی مملو از وحشت برای سرپناهی

به تو پناه اورد

ولی تو

همان بی خبری هستی که بودی!

ولی تو

با آنکه فروغ چشمانم را با دوختن کفش هایت

با آنکه قوت دستانم را در غرس نهال در باغ هایت

با آنکه قامت استوارم را در بپا خواستن دیوار ها و ساختمان ها و خانه هایت

با آنکه صبر و تحمل ام را در شنیدن کنایه ها و کینه توزی هایت

به تباهی نشستم

هرگز برای لحظه ای

جرقه زود گذر انسان دوستی را

بر قلبت راه ندادی

هنوز هم

در فهرست تو”اوفغونی” ام و

در کتاب تو بیگانه

هنوز هم

مهربانی در قلبت برای مهاجری کوله بدوش

که چیزی بجز نجات از جنگ

از تو نمی خواست

که با دادن سالیان زندگیش

به همت و قوت دستانش

شهرت را آباد نمود

نیافته ای

و هنوز هم

با نفرتی سی ساله

احساساتم را ببازی میگیری

دروازه مکتب را بروی کودکم می بندی

بساطی را که نان شکم های گرسنه اطفالم بدان محتاج است

با لگد به جوی آبی می اندازی و

دست هایم را با تهدید “رد مرز” نمودن می بندی و

اشک هایی را که با خاک سرک های تو

بر چشمانم به گلی مبدل گشته

و امید را در نگاهم دفن می کند

با تمسخر می نگری و می گویی

“شما به حرف نمی فهمید”

هنوز هم

بر مظلومیت اطفال کربلا

زنجیر بر خود می کوبی و

بر یزد (یزید) و یزدیان لعنت می فرستی

از بی عدالتی دیگران سخن می گویی

ولی هرگز در صف های دکان ها

در داخل اتوبوس های شلوغ

حالت مشوش یک افغان را نمی بینی

که از ترس تو

اهانت های تو را

تلخ تر از زهر

فرو می بلعد و غرور خود را

پایمال احساسات تو میکند

تا مبادا

پنجه بر سمت اش دراز کرده بگویی

“به کشورت برگرد اوفغونی پدر سوخته”

می روم

ولی

درخت های سبز و بلند کرج

سرک های پاکیزه تهران

پارک های خرم و زیبا

خانه های مجلل بالا شهر

نان های گرم نانوایی

کفش های راحت چرمی

پتلون های زیبا و رنگارنگ

همه و همه

یاد مرا

رنج های مرا

نشان انگشتان مرا

عرق و سرشک ریخته از چشمان مرا

با خود به یادگار خواهند داشت

می روم ولی حاصل دست های این کارگر افغان

برای همیشه در رگ و پوست کشورت

جاویدان خواهد ماند

می روم

چه می دانی

شاید روزی تو

به دروازه شهر من محتاج گردی

وانگه

من به تو درس مهربانی را خواهم اموخت

وانگه

تو درد دربدری مرا خواهی چشید

وانگه

شاید یکبار

برای لحظه ای کوتاه تر از یک نفس

سرت را با پشیمانی

در مقابل عدالت وجدانت

خم کنی!

و فقط همان لحظه

قیمت ده ها سال رنج مرا

به آسانی

خواهد پرداخت!
.................................

لینا روزبه حیدری