۱۳۹۵/۰۱/۲۷

Afghan Refugee Kid Writes his Mom

A letter from a 15 year old Afghan refugee in Europe to his mother in Afghanistan:

Dear Mother,

I hope this letter finds you in the best of health. I am writing this letter from a refugee camp in one of the European countries. I am still alive. I am trying my best to be fine. I think this would be the last letter I send you before I get killed by these racist people. I am living in a very bad situation here. I was so naïve before coming to Europe. It was the most stupid decision to come to Europe and think that these people will protect and save us. We were 14 when we left Afghanistan and now all 13 friends of mine were murdered on the way to Europe in different countries and I am the last one.

We always thought that Europeans might be kind and friendly like our people and we can ask them to help us all the time, but these were all wrong assumptions. Here I see that they kill almost every Afghan refugee. They even closed their borders only for the people of Afghanistan. I see Afghan men; women and even children die almost every day. They die because of different reasons. Some because of poisonous food, some because of cruel smugglers, some because of cruel police and some others because of the racist local people who intervene their health and create health problems for them.

I thought I would be able to help you and my brothers and sisters when I get here but now I know that it is almost impossible. I don’t have the right to work here and earn money. The Europeans are not as good as they look for the people of Afghanistan. They are really bad people. I did not know that before but now I know them all. Please don’t let them come around our house in Afghanistan, because they are very dangerous people and they think that all the people of Afghanistan are their enemies and they will harm you. When you see them in our village, please stay away and try to keep our family as far as possible.

In this refugee camp they did an operation on many of Afghan refugees and placed some heavy metals inside their belly and they think they will die very soon. They next they it is my turn to go to the doctor for a surgery and I think they will do the same thing to me too. Pray for me. We can’t escape and we can’t come back. Being a refugee in Europe is like travelling in the dark jungle and don’t know from which side a monster or a wild animal attack you and kill you.

They put us in the prison in Italy and the police asked us to hit each other and they did lots of wrong things to us that I can’t explain. They took our mobile phones and some money. I have been to many prisons in different European countries, hungry, thirsty and very dirty without access to toilets and bathrooms.

You know mom, I was not religious at all when I was at home. Here they blame us for being Taliban, terrorist and extremists. Now I pray 5 times a day and I ask help only from God because he is the only one who can help me in this bad situation. That is the only think I have now, my God. I did not know that being a Muslim would create all these problems for me. Here these people around us all are against Muslims and they invite us to change our religion and become Christians. Some people change their religion and they think that is the only way to save their lives, but I am now proud to be a Muslim and I promise mom, that I love you and will die in the religion and good lessons that you gave me. When the boys change their religion, they give them new Christians names too, but I love to die with the name you gave me mom and I like it very much. I wish my father was around to help you when I am not around mom, may his soul rest in peace, his soul will also be happy if I maintain my name and my religion.

My dear lovely mother! I am sending you some of my latest photo so that you can see how much have I changed so far.

I almost forgot to tell you mom, I passed so many difficulties and every moment on the way was a life threat. I was inside a container and there was no oxygen to breath. I was inside a small boat in the sea and the storm destroyed it and we were about to drown in the water. So many of my friends died in these difficulties and we buried them on the way. Some of them had contacts of their families and we informed them, but some of them did even have a number to call and no one know when they died and where they are buried.

I thought when we get into a European country, the life threats will end and I will begin and new life, but that is not true, almost every minute I get a new life threat from these people. They have made a system for refugees which will lead all Afghan refugees into insult, torture, mistreatment, misbehaving, health problems and finally to a sad death. I can’t escape it. Before I believe in destiny and I thought that everything that happens, happens for a reason and everything is destined by God, but now I know that God has nothing to do with the stupidities of human beings and I don’t want to blame God for what these people do to me.

My friends cannot walk after they had operations which plated something inside their bellies to kill them gradually and, I think after a week, I will be the same. I won’t be able to walk. These people don’t stop trying to kill Afghan refugees and I hope they will succeed to kill me too because I want to end this miserable life of mine and tried many times but I could not kill myself. I have depression and stress in every moment. It is a strange thing to wish to die, but I do wish to die mom, I am sorry to tell you this mom. I don’t want to make you feel sad and don’t want to make you feel bad. If you were here, you would have wished the same thing too.

When I was in Afghanistan, I thought that Europe was a good place and everybody was well educated and everyone was brought up in peace and I thought they might have had the chance to develop the human ideas positive ways. I always thought that the people in Europe might have respect for Human Rights but now I see that the development is only in construction and buildings and outlook of the cities, but the ideas of the young generation and the people of Europe is the same backward anti-human being and have developed in the wrong ways. Their ideas have developed more in the xenophobic, islamophobic and racism directions. They kill Afghan refugees the same way they killed Jews back in the history.

All the problems begin with the fact that we don’t have the right information and we come to reach into a heaven to save our lives, but we end up in the hell.

The problem begins with the fact that we don’t have electricity and TVs in our village and that makes our people blind. We don’t know what happens here and if I knew that these people will kill me, I would have never come to Europe.

We don’t get the right and true information when we live in Afghanistan about the situation here in Europe. We only see some nice films about Europe in a TVs and CD players which runs with the generator only when we have some money to buy fuel for that electricity generator.

I’m so sorry mother, because I don’t have money to send you. I know that you might think I am not the same responsible boy for my brothers and sisters, but the truth is that I am the same responsible boy but the situation here is really bad. There in Afghanistan I had the right to work and earn some money but here I don’t.

The things that you see and hear about Europe, whether on the TV or in those nice photos of the parks sent by some relatives, do not show the real picture of Europe.

The ugly truth is that European people hate Muslims and they kill all of us whether we are inside Afghanistan or we escape and come in Europe. 

My dear mom, would you please mind reading this letter to all other mothers in that village when you come together so that they can get to know the situation here and that they should not allow their sons to come to Europe because a certain death is awaiting for them here in Europe.
Love you mom,

Your son,
Mahmood





















۱۳۹۵/۰۱/۲۰

Afghanistan Trade Center

An illiterate construction expert locally called as “Gilkaar” was building two big towers in a remote village in Afghanistan with mud and straw. The word Gilkaar is a combined word made of two different words “Gil” which means “mud” and “Kaar” which means “work” and it is literally translated as “Mudworker”  to show that how underdeveloped is the construction sector in Afghanistan, because most of the buildings are made of soil and water (mud) and sometimes stones in the foundation. It is maybe because of extreme poverty and weak and tribal government and political institutions.

Gilkaar was making the two towers as high as possible. The materials were not strong enough to bear the weight of the height and the way he was building it was very unprofessional.

The two towers had fallen down many times and the man was rebuilding it again and again with different techniques to make sure it will not fall down next time. The two towers were not straight but a little bit bowed due the fact that he did not have enough equipment and tools to measure the height, width and other dimensions of the two towers.

An American journalist came by and interviewed the old man for his project which was about to end after many years of hard work.

Journalist: You are doing a great job. How long have you been working on this project?
Gilkaar: Since 2001.
Journalist: What are you planning to make?
Gilkaar: The highest muddy towers for Afghanistan and I call them Afghanistan Trade Center.
Journalist: Why are you making it from mud and straw in such a poor quality?
Gilkaar: I don’t have money to invest on these towers. I am making them from the soil and water which are available for free in the working site.
Journalist: But they are so weak and unprofessional and even not straight and they will eventually fall down and it can kill people, don’t you think it is all a waste of time and resources what you are doing?
Gilkaar: No, if they fall down, then we won’t blame and attack and occupy another country for it, the same way you Americans did to our country, and then he laughs. You thought us good lessons. But we don’t go that far to create religious extremist groups to kill innocent people in other countries too. We have lost so many lives and family members because of your towers and now it’s time for us to build our own towers and even if they fall down and kill some people, they will die for the Afghanistan Trade Center, not for another countries trade center. You people from the western countries are so bad. When your people come with guns in our country, we accept you and let you live here but when my sons immigrated into your countries without guns to save their lives, you killed one of them and deported the other one to Turkey. You people use our nation, our country, our religion and all what had built here to defeat Russia in this country and now you occupied it and torture the same people you used and destroyed their country. At least what you can do for this country is to stop killing innocent civilian in this country that you have occupied.
Journalist: Are you sure? Puts his hand in his pocket and takes out a pistol and shoots Gilkaar in the head and leaves.

Next day the media and TV announces this way: There was a suicide attack against a foreign journalist in Afghanistan but the security forces managed to kill the suicide attacker before he exploded himself. He was a man of 55 years of age and was shot right in front of the two highest towers made in a remote village and called as Afghanistan Trade Center. The camera man “Ajmal Naqshbandi” who was an Afghan had filmed the scene was also shot and murdered in this tragic event by the terrorists who planned this attack.






۱۳۹۵/۰۱/۱۴

شرایط جلب سرمایه گذاری های خارجی در دهات افغانستان

روزگاری یکی از اراکین دولت افغانستان در یک جلسه بین المللی از تاجران و سرمایه گذران خارجی دعوت کرد که در زمینه های بکر در افغانستان سرمایه گذاری کنند. سرمایه گذران سکتور های مختلف سوال های شان را چنین مطرح کردند:

تقاضای سرمایه گذاران: ما میخواهیم شرکت تولیدی و پروسس مواد غذایی در افغانستان تاسیس کنیم. برای تاسیس این شرکت ما به چند چیز مهم در قریه های مورد نظر نیاز داریم. ما به امنیت، انرژی برق و گاز،‌ آب آشامیدنی، راه های مواصلاتی هم برای رفت و آمد به آن منطقه و هم برای انتقال مواد جهت رفت و برگشت وسایل نقلیه کوچک و بزرگ احتیاج داریم. ما به شرکت های بیمه نیاز داریم تا بتوانند میزان هزینه ریسک های ما را کاهش بدهند. ما به نیروی کار ماهر و ارزان در بخش ها مختلف تولیدی در منطقه نیاز داریم. ما به خدمات صحی برای کارمندان و همچنان بیمه صحت نیاز داریم. ما به سیستم بانکداری مدرن و امروزی نیاز داریم تا معاش و حقوق کارمندان خود را از طریق حساب های بانکی شان به وقت و زمان معین به آنها پرداخت کنیم. آیا این چیز ها در دهات افغانستان قابل دسترس میباشند؟ 

جواب اراکین دولت افغانستان: همه چیز آماده است.

نظر نمایندگان مردم دهات و جامعه مدنی افغانستان: ما در قریه های افغانستان متاسفانه امنیت نداریم. مردم محل در دهات افغانستان تحت ظلم و استبداد شدید نیرو های مسلح دولت، نیرو های مسلح غیر مسئول و در بسیاری موارد بیرون از حاکمیت دولت و تحت نظام های قبیلوی طالبان در بدترین وضعیت زندگی میکنند و بیشتر جوانان آنها به سوی کشور های خارجی مسیر مهاجرت را نسبت به زندگی کردن در دهات افغانستان ترجیح میدهند. ما در دهات افغانستان برق نداریم. بیشتر مردم افغانستان از نفت برای تولید برق توسط جنراتور استفاده میکنند. افغانستان گاز بسیار زیاد دارد اما متاسفانه تا هنوز استخراج نشده است. یک تعداد کمی از مردم با سرمایه گذاری شخصی شان از سیستم های برق آفتابی استفاده میکنند. تعداد دیگری هم آسیاب های آرد را شبانه به یک برق ناچیزی تبدیل میکنند که برای روشنایی چراغ های خانه های شان هم کافی نیست، چه رسد به اینکه از آن برق برای تاسیس شرکت های تولیدی استفاده شود. شهر های افغانستان نیز به یک برق وارداتی کشور همسایه وابسته است که موجودیت آن برق نیز بستگی دارد به روابط ما با همسایه و همچنان امنیت در جریان راه های انتقال برق از کشور همسایه تا شهر های افغانستان. شبکه های آبرسانی افغانستان در اثر جنگ های داخلی کاملاً از بین رفته است. بیشتر دهات افغانستان به آب آشامیدنی صحی دسترسی ندارند. راه های مواصلاتی کشور در جریان جنگ های داخلی از بین رفته اند و کمتر سرک قیر در افغانستان به استندرد امروزی وجود دارد. سرک ها،‌ جاده ها و خیابان های افغانستان بسیار با کیفیت پائین ساخته شده اند و چون درین کشور کانالیزاسیون وجود ندارد و بارندگی برف و باران در فصل زمستان زیاد است، همه ای سرک های قیر ریزی شده این کشور، چه حلقوی، چه شاهراه ها، چه میان شهری،‌ چه میان ولایتی همه و همه از نظر نورم و استندرد های بین المللی حفاظتی بدون هر نوع معیار های حفاظتی،‌ چراغ های ترافیکی و دیگر علامت گذاری های ترافیکی بوده و در مقابل آب برف و باران شدیداً آسیب پذیر میباشند. دهات افغانستان اغلب چیزی به نام راه مواصلاتی درستی ندارند، نه سرک قیر ریزی شده در آن موجود است و نه هم سیستم ترانسپورت عامه مثل منی بس،‌ ترم، ترین (قطار) و یا بس های شهری درین کشور وجود دارد.
در مورد بیمه برای سرمایه گذران چیزی درین کشور وجود ندارد که بتواند میزان ریسک سرمایه گذاری را کاهش داده و به سرمایه گذران اطمینان دهد که سرمایه های آنها در مقابل خطرات احتمالی بیمه خواهد شد.

نیروی کار ماهر و ارزان در افغانستان بسیار زیاد وجود دارد اما بخاطر عدم موجودیت امنیت و عدم موجودیت زمینه های اشتغال همه در حال فرار ازین کشور اند. افغانستان همه روزه صد ها تن از جوانان خود را از دست میدهد چون این جوانان از نبود امنیت، از نبود امید به زندگی بهتر، از خاطر نبود حکومت داری خوب و فرصت های کاری و تحصیلی همه فرار میکنند. جوانان افغانستان مانند پرنده های مهاجر با قبول خطر مرگ خود را به دریای مدیترانه می اندازند تا باشد که به یک کشور امن برسند. آنها از جنگ چهل ساله خسته شده اند و از زورگویی، استبداد، انفجار، اسلحه و بوی خون، باروت و دیدن انتحار و انفجار خسته شده اند. آنها ازین کشور میروند. تعداد زیادی از آنها در راه رسیدن به یک کشور امن غرق میشوند. آنها از قوماندان های مسلح، از نیروی های مسلح، از بدرفتاری پولیس، از بد رفتاری طالبان و گروگان گیری و کشتن مسافران خسته شده اند. آنها از شنیدن دروغ های سیاستمداران بی سواد و فاسد خسته شده اند. آنها دیگر امید خود را از دست داده اند. آنها از بی مهری دولتمردان و بی مسئولیتی آنان در قبال سرنوشت شان خسته شده اند و نمیتوانند بیشتر ازین در میان بار فلاکت و رگبار های مرمی و انفجار با انزجار زندگی کنند. آنها میروند و غرق میشود. میمیرند. با کودکان و فامیل شان افغانستان را برای همیشه ترک میکنند. آنها نمیخواهند دیگر نامی ازین کشور را به گوش های خود بشنوند و نمیخواهند دیگر شاهد فریاد و ناله های کودکان زخمی بر روی سرک باشند. آنها دیگر نمیخواهند شاهد گدایی خانم ها بر روی سرک باشند. مردم افغانستان خسته شده است. مردم افغانستان دیگر نمیخواهند نام طالبان را بشنوند. آنها دیگر نمیخواهند شاهد تعصب های قومی، مذهبی، دینی و یا نژادی و زبانی باشند. آنها خسته شده اند و میخواهند همه انسان ها مساویانه در کنار هم با احترام به یکدیگر زندگی کنند. آنها میروند تا شاید به یک کشوری برسند که به نام انسانیت احترام قایل باشند. آنها سفر میکنند به سوی کشور هایی که دم از حقوق بشر میزنند. کشور هایی که میگویند مساواتٰ عدالت، برادری، برابری، حقوق مساوی برای همه انسان ها، حقوق بشری مساویانه برای هر فرد در جامعه، احترام متقابل، ... اما اینکه آیا به آن میرسند و یا نمیرسند بحث دیگریست و یا اینکه در آب بحر غرق میشوند و میمیرند و یا هم در دست انسان های کثیف تر از مردمان کشور خود شان می افتند و زندگی شان برباد میشود.

خدمات صحی؟ در افغانستان چیزی به نام خدمات صحی نداریم، فقط چند تا داکتری است که یک چند سالی ورترنری خواندند و سندی از پاکستان آورده و بر مردم بیچاره افغانستان هر چیزی را به نام دوا می فروشند. این کشور نمی تواند و نتوانسته داکتر تربیت کند. دانشگاه های طبابت این کشور پروژه های ناکامی بوده که امروز تمام مریضان عادی این کشور برای تداوی هر نوع بیماری عادی مجبورند یا به هندوستان، یا به ایران و یا هم به پاکستان سفر کنند تا نزد داکتران بیگانه پول شان غارت، وضعیت صحی شان وخیمتر و تن خسته و بیمار شان عیادت شود. در افغانستان در طی چند دهه جنگ نه داکتر باقی مانده است و نه هم وسایل و ماشین آلات طبی و مورد نیاز. درین کشور نه سیستم صحت وجود دارد، نه سابقه بیماری، نه دوسیه صحی و نه هم داکتر خانوادگی. فقط چند تن اشخاص استفاده جویی هستند که با یاد گرفتن اسم انگلیسی دوا میتوانند بر روی یک کاغذ یک شفری بنویسند تا دواخانه پهلوی معاینه خانه شان که قراردادی خودشان است بتواند دوا های تاریخ گذشته و انقضا شده خود را به مریضان بفروشند.

سیستم بانکداری؟ بلی همان کابل بانک فقط در چند تا شهر بزرگ وجود داشت تا بتواند پول مردم را به جیب برادر رئیس جمهور بریزد که آن هم سقوط کرد. حالا چه کسی میتواند بر بانکداری درین کشور اعتماد کند؟

در دهات کشور هیچ بانکی وجود ندارد. تمام معاملات و خرید و فروش ها درین کشور به صورت نقدی انجام میشود و از نقش بانکداری فقط همان باز کردن حساب پس انداز در چند تا شهر بزرگ باقی مانده چون نفع صاحب بانک در آن تامین میشود و مردم ساده پول خود را میریزند به جیب صاحبان بانک ... دیگر از خدمات بانکی درین کشور خبری نیست.

افغانستان به هیچ وجه آماده جلب سرمایه های خارجی نیست، بلکه در حال از دست دادن سرمایه های داخلی و حتی نیروی بشری و نسل جوان این کشور است که برای این کشور یک ضایعه ای جبران نا پذیر خواهد بود. 

۱۳۹۴/۱۱/۲۱

Scholar Girl

دختر ادیب

شخص میان سالی از مدت ها بدینسو عمرش را وقف نویسندگی، شعر نویسی و تحقیق کرده بود، روزی از کوچه های کارته سه کابل میگذشت که ناگهان موتری با آواز عجیبی بریک گرفت و این مرد نویسنده متوجه شد که کودکی را راننده تکسی با بی احتیاطی در رانندگی به قتل رسانیده و خودش فرار میکند. مردان دیگر هم جمع شدند و کودک را بردند به شفاخانه تا اگر نمرده باشد، شاید بتوان زندگی او را نجات داد. در میان این جمع که راننده تکسی را ملامت میکردند، تعداد مردم معترضی بود که با پولیس صحبت میکردند تا سر نخی از راننده تکسی فرار کرده بدست بیاید.

در میان این همه مردم، دختر کوچکی بود که در یک پطنوس نکلی تعداد از ساجق ها را گذاشته و با پیراهن سرخ گلدار و موهای ژولیده و پریشان و دست و روی ناشسته، با چبلق های پلاستیکی کنده و پاره، یک ساجق در دهن داشت که گاه گاهی آنرا پوقانه میکرد. "ساجق بخری ساجق" جمله ای بود که همیشه تکرار میکرد.

کودکان دیگر نیز در دور و بر او بودند و او را آزار و اذیت میکردند و آن دخترک  هم با کلمه های بسیار زشت و دو های چتی آنها را دشنام میداد. مرد نویسنده به دقت چند دقیقه ای به او نگاه کرد و دید که کودکان دیگر به سوی او میدوند، هر کدام یک بار دست خود را به سورین او میزنند و دور فرار میکنند و دخترک هم عصبانی میشود و به دو زدن شروع میکند. دخترک از محیط کوچک خودش فقط دو های چتی را آموخته بود که از گفتن نبود. دو و دشنام های را آموخته بود که از نظر اخلاق از گفتن نبود، و به جز کینه و نفرت، هیچ چیزی دیگری را ایجاد نمی کرد.

درین هنگام یک دوست مرد نویسنده که در کنار او ایستاده بود، از او پرسید "به چه چیزی با این همه دقت نگاه میکنی؟". شخص نویسنده گفت "من به مرگ و فروپاشی یک ملت بزرگ نگاه میکنم." هر ملتی که نتوانسته کودکانش را برای یک آینده ای روشن تربیت کند، در حقیقت زمینه ای مرگ و فروپاشی خود را در آینده ای نزدیک و در یک نسل آینده فراهم کرده است." نویسنده با افسوس و ابراز تاسف گفت اگر ما می توانستیم کودکان خوبی تربیت کنیم، امروز میتوانستیم بوعلی سینا های بلخی دیگری، فارابی های دیگری، و کسانی را در راس دولت میداشتیم که میتوانستند در تربیت و رفاه این ملت نقش بازی کنند و کودکان بیشتری درین سرزمین برای رفاه آینده این ملت تربیت میشد.

مرد نویسنده می خواست آن دخترک را از چنگ بچه های بد نجات بدهد، به همین خاطر او را نزد خود صدا کرد و از او پرسید که ساجق ها چند است؟ دخترک که از خوشی چشم هایش برق میزد، در حالی که خلمش پوقانه میشد، گفت اینی 2 روپه، اینیش 3 روپه، اینی کلان هایش 5 روپس، میخری کاکا جان؟

مرد با لبخند گفت بلی جانم میخرم. اما به شرطی که بگویی که این دو های چتی ره از کجا یاد گرفتی که به این بچه ها میگفتی؟ دخترک خنده کرد و گفت که مه این گپ ها ره اول یاد نداشتم، از خود همین بچه ها یاد گرفتیم، کاکا. مه یک چند ماه میشه که ساجق فروشی میکنم، اول هیچ ای گپ های بده یاد نداشتم، ای بچا مره بسیار آزار میداد، باز کم کم از خود شان یاد گرفتم. حالیام مره بسیار آزار میتن، هر روز میزنن، هر روز کارای بی تربیگی میکنند کد مه، مه بسیار حوصلیمه گرفته بیخی، مره اینا هیچ ساجق فروختن نمیمانن، ساجق هایمه میگیرن، پیسه هایمه به زور میگیرن، وختی که خانه میرم باز مادرم مره میزنه که چرا پیسه ناوردی. ما ده خانه دیگه هیچ کسه نداریم. پدرم موچی بود ده لب سرک که ده انتحاری طالبا شهید شد، حالی مه باید ساجق بفروشم و هر روز چند تا نان خشک بخرم که بیادرکایم و مادرم از گشنگی نمیرند.

مرد نویسنده که بسیار متاثر شده بود، سر خود را به علامت تاثر و تاسف تکان داد، و از جیب خود کمی پول کشید، و یکتا ساجقه گرفت اما پول ده تا ساجقه به دخترک داد. دخترک گفت که کاکا جان مه امروز تا به حالی هیچ ساجق نفروختیم. میده ندارم که پیسه میدیته پس بتم، یک روپگی نداری که به مه بتی، ای پیسه کلانه مه میده کده نمیتانم. مرد نویسنده با لبخند گفت. بچیم کلش از تو باشه. دخترک خوش شد. مرد از او پرسید، مکتب نمیری؟ دخترک گفت، نی کاکا جان، مه اگه مکتب برم، باز کی کار کنه؟ ما از گشنگی میمریم اگه مه مکتب بروم.

مرد پایین نشست تا قدش برابر قد این دخترک شود. سپس به چشمان زیبای او نگاه کرد. گفت تو بسیار هوشیار استی نام خدا. دخترک خنده کرد و سرش را پایان انداخت. مرد با خودش فکر کرد که آینده این دخترک بر روی این سرک ها، با این کودکان بی تربیت، چه خواهد شد؟

مرد از دخترک پرسید، نامت چیست؟ دخترک با ملایمت جواب داد، نامم زیبا است.
مرد نویسنده: من معلم استم، نزد من درس میخوانی؟
زیبا: مچم، مه خو پیسه ندارم که کتابچه بخرم، پیسه ندارم که بتو فیس بتم.
مرد نویسنده: خیرس، مه از تو پیسه نمیگیرم.
زیبا: باز کی کار کنه؟
مرد نویسنده: خیرس، مه برایت هر روز نان میخرم که خانه ببری.
زیبا: نی کاکا جان، مادرم گفته که از کسی پیسه مفت نگیری.
مرد نویسنده: خانه شما کجاست؟
زیبا: اونو خرابه را میبینی، خانی که در بمباران چپه شده، ما در بین همان خانه زندگی میکنیم. صاحبش کدام جای رفته ، نیسته.
مرد نویسنده: خو، بسیار خوب. خی ما همسایه استیم. مه درین خانه زندگی میکنم. بیا که بریم خانه تان. اگر مادرت اجازه داد، مه توره درس میتم.

هر دو باهم نزد مادر زیبا رفتند و مادر زیبا از دیدن این مرد خوب و با وجدان، و از سخنان او خوش شد. گفت که اگر خودت کمک کنی، ما میخواهیم که این دخترک درس بخواند، اما نمیتوانیم مصارف مکتب او را بپردازیم.

ازین به بعد مرد نویسنده یک شاگرد داشت. شاگرد تمام روز. او این دخترک را مانند دختر خودش پرورش میداد. برای او لباس های زیبا خرید. برای او قلم و کتابچه خرید. برای او خواندن و نوشتن را در یک ماه اول یاد داد. سپس او را گفت که کلمه های نادرست و زشت را دیگر استفاده نکند. دخترک پرسید چرا؟ مرد نویسنده گفت که این کلمه ها نفرت ایجاد میکنند. بهتر است از آنها دوری کنی. دخترک پرسید پس از کدام کلمه ها استفاده کنم؟  مرد به سوی او نگاهی کرد و گفت. هر چه من برای تو درس میدهم، پس ازین فقط از همان کلمه ها استفاده کن.

در طی سه سال این دخترک، با استعدادی که داشت، توانست ده ها کتاب را نزد این نویسنده مطالعه کند و هر روز در گفتار، کردار، شیوه زندگی، نظافت و لباس پوشیدن او تغیرات مثبت ایجاد میشد. نویسنده هر روز با این دخترک روی یک مسئله صحبت میکرد و برای او شیوه استدلال، شیوه انتقاد، شیوه های بیان و شیوه های نویسندگی را یاد میداد. دخترک دیگر آن دخترک ساجق فروش چتی زبان نبود، بلکه به یک دختری تبدیل شده بود، که هر جمله ای که از دهانش بیرون میشد، یک دُر و یک گهر بود. او هرگز سخنی را به زبان نمی آورد که موجب اهانت، حقارت و یا آزردگی خاطر دیگران شود. او در هر موردی که بحث میشد، چیز هایی برای گفتن داشت، که دیگران نمی دانستند. وقتی در جمعی سخن میگفت، همه به او گوش میدادند و از آگاهی و سطح دانش او تعجب میکردند.

او کم کم در خانه و خانواده ای خودش نیز به یک منتقد سر سخت تبدیل شده بود، طوری اگر کسی صحبت میکرد، و از کمله ها و جمله های نا مناسب استفاده میکرد، او کلمه ها و جمله های اهل خانواده ای خود را اصلاح میکرد و آنها را به یک شیوه ای بسیار محبت آمیز متوجه اشتباهات لفظی شان می ساخت. روزی برادرش یک پیاله چای را بر دست داشت، که ناگهان بر سردامن خواهرش ریخت. برادرش گفت ببخشید، "ناغلطی" شد. زیبا خندید و با تبسم گفت که "نا+غلط" به معنی اشتباه نیست. ناغلط معنی متضاد اشتباه را دارد، یعنی عمدی، اگر میخواهی بگویی که من اینرا عمداً انجام نداده ام، بهتر است از کمله های دیگر استفاده کنی. برادرش تعجب کرد که او همیشه این کلمه را استفاده میکرده اما هرگز به معنی آن توجه نکرده بود. از خواهرش تشکر کرد که او را متوجه این اشتباهش ساخت.

زیبا کم کم به عنوان سخنور ترین شخص در جامعه اش معرفی میشد، چون او هر جمله و هر سخنی را که به زبان میارود، سخن عادی و یک جمله معمولی نبود، بلکه یک بخشی از عمق معنا، و تحفه ای از آداب، رسوم، فرهنگ و اندیشه هایی بود، که از درس های استادش آموخته بود. هر کسی میخواست قدری با او همصحبت شود تا چیزی از او بیاموزد. هر کسی میخواست سوالی از او بپرسد تا جوابش را در تیلفون های خود ثبت کرده و بار بار با آواز زیبای او و به سخنرانی های پندگونه او گوش فرا دهند.

هر قدر مردم به سخن های او مایل تر میشدند، او بیشتر تشویق میشد کتاب بخواند، و بیشتر تشویق میشد از استادش رهنمایی بگیرد. استادش میدانست کدام کتاب ها را باید به دسترس شاگردش قرار دهد، چون استادش نیاز های جامعه را به خوبی درک کرده بود.

دیری نگذشت که سخنوری او شهره ای تمام شهر شده بود و کمتر کسی درین شهر بود که او را به نام استاد سخن نمی شناخت. کم کم رادیو ها از او تقاضا کردند که باید در برنامه های شان اشتراک کند. رادیو آرمان، رادیو وطندار، رادیو های دیگر همه و همه از او تقاضا میکردند که باید در برنامه های آنها اشتراک کند، او هر بار از استادش اجازه میخواست، استادش میگفت که اگر میخواهی در برنامه های رادیویی اشتراک کنی، باید همیشه یک ماه قبل موضوع را بدانی، روی موضوع تحقیق کنی، و وقتی سخنرانی میکنی، باید مطمئن باشی که بیشتر از دیگران از موضوع آگاه هستی. او همیشه این کار را میکرد و از رهنمایی های استادش ممنون و مدیون بود.

کم کم تلویزیون های افغانستان نیز از او دعوت کردند تا در برنامه های آنها اشتراک کند. وقتی برای اولین بار در تلویزیون طلوع ظاهر شد، چهره زیبای او واقعاً برای بییندگان جذاب بود و آنچه او میگفت، در مورد مشکلات اجتماعی، همه و همه درس های خوبی بودند که جامعه را دگرگون ساخته بود و ریشه باور ها و اندیشه های خرافاتی جامعه را خشکانده بود. پسر رئیس جمهور کشور علاقمند او شد و او را چندین بار برای مصاحبه و همکاری به ریاست جمهوری دعوت کرد. او از استادش اجازه خواست، استادش در هر جا او را همراهی میکرد و همه چیز را خوب میدانست. استادش میدانست که او با بحث های فلسفی، بحث های دینی، بحث های علوم اجتماعی، و بحث های علمی و همچنان بحث روی موضوع تکنالوژی نیز مواجه خواهد شد، بناءً او را در هر عرصه ای آماده کرده بود، و میدانست که هیچ کسی در شهر نمیتوانست بهتر از او موضوعات را به درستی بیان کند. او نه تنها سخنور بود، بلکه به یک مجموعه ای از کتاب و اندوخته های دانش معاصر تبدیل شده بود، که میتوانست روی هر موضوعی ساعت های طولانی سخن بگوید و هر موضوع را با جزئیات آن بشگافد.

پسر رئیس جمهور که محو دانش، هنر، و فن بیان و اندوخته های ادبی او شده بود، در حقیقت دلباخته و فریفته ای او شد، و تصمیم گرفت که از او خواستگاری کند.

دخترک موضوع را با استادش در میان گذاشت، استادش که از دختر خودش نیز او را بیشتر دوست داشت، حالا به نحوی نمی خواست که دختر جوان را در دست سیاستمدارانی بدهد که به جز سوء استفاده جنسی ، چیزی دیگر را نمیدانستند.

استادش گفت که خودت حالا جوان شدی، و حق داری تصمیم بگیری، اگر در دست سیاستمدارانی افتادی که در طول عمر قدرت شان، به جز فساد و خیانت برای این کشور چیزی نکرده اند، و کودکان این کشور را به ساجق فروشی و گدایی مجبور ساخته اند، تو میتوانی یک روزنه ای امید، برای مردم افغانستان باشی، اما از جانب دیگر باید فراموش نکنیم که تو تا چه اندازه در یک سیستم فاسد میتوانی تاثیر گذار باشی و چگونه میتوانی سیاستمداران را متقاعد به خدمت به مردم و کشور شان کنی و از حقوق کودکانی دفاع کنی که مثل تو هنوز در سرک ها پشت یک لقمه نان سرگردان اند، و به خاطر زنده ماندن یا ساجق فروشی میکنند، یا موتر شویی میکنند، یا بوت رنگ میکنند، و یا هم به تگدی مجبور میشوند، اینها همه نتایج کار همین سیاستمداران است که کشور را به بحران مواجه ساخته و کودکان را اینگونه در بد ترین وضعیت فقر بر روی سرک ها به حال خودشان رها کرده است. در کشور های دیگر مصارف کودکان تا سن بلوغ مسئولیت دولت است، مکتب رفتن آنها مسئولیت دولت است، و پرداخت معاش شهدا و خانواده های بی سرپرست مسئولیت دولت است و تامین امنیت و حفظ جان انسان های یک کشور مسئولیت دولت است. اینها هیچکدام این کار ها را نکرده اند. متاسفانه درین کشور، سیاستمداران از لای پای شان فراتر نمی توانند فکر کنند. آنها تنها میتوانند در مورد آلت تناسلی بی اندیشند و بس. آنها کودکان را بر روی سرک رها کرده اند، و هر کدام که مثل تو سر بلند کرد، او را در دام خود انداخته اسیر هوس های خود میکنند. آنها تو را نمیخواهند، آنها کودک روی سرک ساجق فروش را نمی خواهند که برای بدست آوردن یک لقمه نان سرگردان باشد، آنها یک دختری زیبا میخواهند تا نیاز های جنسی شان را مرفوع سازد.

اگر توانایی تغییر برای سرنوشت مردم و کودکانی که مثل تو در سرک ها ساجق فروشی میکنند، را در آنجا بهتر میابی، آنجا برو، اگر میدانی که بیرون از سیستم فاسد سیاست در افغانستان میتوانی برای کودکان بهتر خدمت کنی، بیرون باش، اما من به عنوان استاد تو، عاشق و علاقمند رشد تو هستم، تو هنوز برای من به کمال رشد نرسیده ای و هنوز بسیار راهی درازی در پیش داری، تا بتوانی سرنوشت کودکان ساجق فروش روی سرک های افغانستان را، مثل سرنوشت خودت تغییر بدهی. آنها هر کدام گنجی اند که با پالایش و کمی سرمایه گذاری، میتوانند مثل تو بدرخشند و گوشه ای از افغانستان را آباد کنند.

دخترک آماده شده بود که برای درخواست پسر رئیس جمهور جواب مثبت بدهد، اما هنگام رفتن برای ملاقات، در راه با کودکانی مواجه شد، که مثل خودش ساجق می فروختند، از رفتن منصرف شد و برگشت نزد آنها و سرگرم صحبت با آنها شد و تصمیم گرفت که مانند استادش، باید برای این کودکان یک فضایی ایجاد کند که آنها هر کدام بتوانند مثل خود او، با آموزش و پرورش، خود را با اوج تعالی و کمال شخصیت برسانند.

او نزد استادش برگشت، و گفت من میخواهم یک فضایی ایجاد کنیم، مثل آن فضایی که تو برای من ایجاد کردی، تا بتوانیم این کودکان را کمک کنیم.


استادش تیلفون خود را از جیبش کشید، و فلمی را برای او نشان داد که از دوران فروختن ساجقش در اولین دیدار خود ثبت کرده بود. استادش آزار و اذیت کودکان دیگر را به او نشان داد و هر دو باهم یکجا برای کودکان خیابانی افغانستان فضایی جدیدی ایجاد کردند. 




۱۳۹۴/۱۱/۲۰

Strange Beliefs of the People of Mars

باور های عجیب مردمان سیاره ای مریخ
 
وقتی به کره مریخ رسیدم، سفینه ام را به آهستگی روی کره مریخ نشاندم و تا چند کیلومتری باید آهسته آهسته میراندم تا از شدت سرعت سفینه کاسته شود. درین هنگام متوجه شدم که موجوداتی عجیبی که شباهت های زیادی به انسان داشت، در اطراف سفینه ام، یکجا با سرعت سفینه میدویدند. متوجه شدم که آنها یکی دوتا نیست، بلکه در هر گوشه از سفینه، چه در عقب، چه در جلو، چه در دو طرف من همه با من میدویدند و با نگاه های عجیب به سفینه من نگاه میکردند. وقتی توقف کرد، می ترسیدم و دو دل بودم که آیا پایان شوم یا داخل سفینه بمانم! با خود میگفتم "رفتار اینها با من چگونه خواهد بود؟". در همین فکر بودم که ناگهان صدا هایی شنیدم و دیدم که آنها بر در، سقف، و دیوار سفینه بالا رفته و زدن بر سفینه را آغاز کردند. من به آکسیجن خودم دیدم، یک صندوق اضافی ذخیره آکسیجن را گرفته و با محکم کردن ماسک آکسیجن و پس از اطمینان از محکمی آن، آهسته دروازه را باز کرده بیرون شدم. با موجی از تعجب، رفتار های عجیب و غریب و ترس دوجانبه مواجه شدم. همه ساکت شده به من نگاه میکردند. از در و دیوار سفینه آهسته آهسته پایان شدند و دورا دور من جمع شدند. من هم با تعجب به موجوداتی که برای اولین بار میدیدم، نگاه میکردم. موجوداتی که از نظر جسمی شباهت زیادی با انسان های کره زمین داشت، اما از نظر رفتار، سخن گفتن، و طرز نگاه کردن بسیار متفاوت بودند. صدا هایی عجیبی از خود بیرون میکردند. ما با هم هیچ وجه مشترکی نداشتیم به جز در اندام و جسم، که آن هم در حقیقت شباهت بسیار کمی بود. نمیدانستم که بر من چه اتفاقی خواهد افتاد. فکر میکردم که شاید همین لحظات آخر زندگی من باشد، چون ممکن بود هر لحظه به من حمله کنند و من هم در مقابل همه چیز آسیب پذیر بودم، فقط کافی بود ماسکم را از دهانم بگیرند، و آکسجن بر من قطع شود و من فکر میکردم شاید به زودی بمیرم. من از بس که ترسیده بودم، تمام توجه ام را همین موجودات به خود جلب کرده بود و از مناظر طبیعی و زیبای سرخ رنگ مریخ هنوز چیزی را ندیده بودم که ناگهان چشمم به تپه ها و دره های کوچک افتاد که در کنار دشت واقع شده بودند. صخره های زیبای سرخ رنگ مریخ جالب و دیدنی بود، اما من میترسیدم به سوی دیگری توجه کنم، چون ممکن بود هر لحظه به من حمله کنند.

آهسته آهسته به همدیگر نزدیک شدیم و اطمینان دوجانبه از امنیت حاصل شد. اشاراتی که به من میکردند، من هیچ چیزی نمی فهمیدم که با آن اشارات منظور شان چی بود؟ و همین طور رفتار من نیز برای آنها بسیار عجیب و غیر قابل درک بود. ما هیچ نوع وجه مشترکی و هیچ نوع یک وسیله ای نداشتیم که بتوانیم با همدیگر افهام و تفهیم کنیم. برای من یک تجربه ای بود مثل سفر به کره ای پر از بوزینه های وحشی، اما با هوش و ذکاوتی بالا تر از بوزینه ها، در حالی که رنگ و چهره های آن موجودات به مراتب متفاوت تر و دیدنی از بوزینه ها بود. من با خودم میگفتم ما انسان ها در زمین چقدر کم در مورد مریخ میدانستیم و به ما چه دروغ هایی گفته شده بود که در مریخ حیات وجود ندارد، اما من حالا چیز هایی را که می بینم و تجربه میکنم، کاملاً مغایر معلوماتی است که ما در زمین در مورد مریخ داشتیم.

جسم آنها برای زندگی با جغرافیای مریخ شکل گرفته و سازگار بود و این باعث میشد که همه چیز آنها از انسان های کره زمین متفاوت باشند، دهان آنها مثل دهان انسان ها نبود، چون غذای آنها مثل غذای انسان ها نبود، چشم آنها مثل چشم انسان ها نبود، پوست ها و موهای آنها، دست و پای آنها هیچ کدام شبیه انسان های روی زمین نبود، اما باز هم میتوانستی حدس بزنی که این بخش اعضای بدن آنها باید پای باشد، و این بخش باید دست باشد، و این بخش باید سر آنها باشد و این هم چشم های آنها ...

غذا خوردن آنها بسیار عجیب بود چون توده های از مواد کیمیاوی که مریخ از آن ساخته شده است و شباهتی زیادی با کلوخ زمین داشت، بر سوراخی از بدن آنها فرو میرفت، و همزمان از سوراخ دیگر توده های کلوخ قبلی خورده شده با تغیر شکل بیرون میشد، گویی که تعاملات کیمیاری عمیقی در داخل بدن آنها صورت گرفته باشد.

چشم های آنها سوراخ های کوچکی در قسمت های فرو رفتگی بدن آنها بود که دیدن آنها برای من آسان نبود، چون سطح عمق فرو رفتگی از سطح بدن آنها زیاد بود، گویی برای محافظت از خطرات احتمالی درعمق ده الی بیست سانتی متری فرورفتگی بدن آنها جای گرفته بود و شب هنگام اشعه ای از آن بیرون میامد، که گویی اشعه لیزر باشد. من کم کم با آنها نگاه کردم و آنها نیز آهسته آهسته و با بسیار احتیاط نزدیک من شدند و بدن مرا لمس کردند، و بعد از من دور شدند، کم کم به سوی محل زندگی شان میرفتند که من هم آنها را دنبال کردم.

وقتی من در زمین بودم، دانشمندان همیشه به فکر یافتن آب در کره مریخ بود، و همیشه تلاش داشتند که موجودیت آب را در کره مریخ مطالعه کنند، و طوری استدلال میکردند که اگر آب در مریخ وجود داشته باشد، حیات هم وجود خواهد داشت، اما من وقتی به محل زندگی آنها رسیدم، دیدم مایعاتی شبیه آب در مریخ بود، اما آب نبود، چون آنچه در مریخ وجود داشت، همه ترکیبی از عناصر جدیدی بود که انسان های روی زمین هنوز آن عناصر را ندیده و شناسایی نکرده بود. ما انسان ها فکر میکردیم که حیات در کره های دیگر نیز باید به شکل حیات در زمین در گرو آب و عناصری باشند که ما در زمین داشتیم، اما حیات در مریخ شکل دیگری داشت و حیات الزاماً نیازی برای آن عناصری که ما در زمین داشتیم نداشت، و یا هم در خود داشت اما من نمیدانستم.  

اولین شبی که من در مریخ ماندم، مناظر زیبایی را در آسمان مریخ دیدم، زمین را دیدم، مهتاب را دیدم، و همچنان ستاره ها و سیاره هایی را دیدم که نمیشناختم و تعداد آنها و شکل آنها از مریخ کاملاً متفاوت از آن مناظری بود که ما در شب ها در زمین میدیدیم. بعضی از سیاره ها به مریخ نزدیک بود و آنها را بهتر میشد دید، بعضی دیگر هم دور بود، اما موادی که در اطراف مریخ بود، شفافیت مناظر را بهتر میساخت و قابلیت دید مرا بیشتر میساخت، طوری که من به راحتی میتوانستم دور ترین ستاره را در فضا ببینم.

تکثر و نسل گیری در موجودات مریخی طوری صورت میگرفت که یکی از آنها که احتمالاً مذکر بود، دست خود را بر سر دیگری که احتمالاً مونث بود، میگذاشت و پس از چند لحظه القا صورت میگرفت و آن جنس مونث حامله دار می شد و اینگونه چند روز بعد یک موجود دیگری به دنیا میامد.

تعدادی از آنها زمین را مایه اصل حیات میدانستند چون شب هنگام به بسیار زیبایی نسبت به دیگر سیاره ها به مریخ نمایان میشد. برخی دیگر آفتاب را منبع حیات میدانستند، و برخی دیگر نیز اصلاً به این موضوعات نمی اندیشیدند. برخی دیگر آفتاب را بزرگ ترین دشمن می پنداشتند چون آفتاب بر بعضی از نواحی مریخ گرم میتابید و بر برخی از نواحی دیگر سرد میتابید. کسانی از سردی شکایت داشتند و کسانی هم از گرمی ... اما سردی و گرمی هم مثل سردی و گرمی زمین نبود، چون شکل حس کردن آب هوا برای آنها معنی دیگری داشت و آنها مثل انسان ها حواس پنج گانه نداشتند. این امر آنها را به گروه های مختلف تقسیم کرده بود.

ختنه کردن نیز در میان آنها به گونه ای عجیبی رواج داشت، طوری که سرعت رشد کودکان نیز در آن کره سرخ رنگ متفاوت بود، کودکان این موجودات به طی چند روز به اندازه والدین خود بزرگ میشدند، اما همینکه آماده نسل گیری میشد، بزرگ این موجودات آمده و دست های او را که آله تناسلی آنها نیز محسوب میشد، را زیر سنگ های مریخی میکرد. سنگ هایی که سنگ نبود، اما شباهت زیادی به سنگ داشت، چون محتویات و مواد سازنده آن کاملاً متفاوت بود. این مسئله باعث میشد، که نسل گیری تنها به یک گروه خاص مردم که طبقه اشراف شان بود، مبدل شود، و تنها آنها بودند که اجازه نسل گیری داشتند.

کودکان آنها هنگام احساس سنگ بر روی دست شان، درد را نیز احساس میکردند و آوازی مثل آواز قوله کشی سگ های روی زمین هنگام اصابت سنگ بر روی دست های شان از خود بیرون میکشیدند و من نمیدانستم که چه میگویند.

گروه آفتاب پرستان بر گروهی که زمین را پرستش میکردند، شب هنگام، و هنگامی که آنها همه چشم های پر از نور لیزری شان را به سوی زمین دوخته بودند، حمله کردند و با سنگ ها بر سر آنها زدند و آنها را از بین بردند و لاشه های آنها را به خود بردند. من نمیدانستم که آیا مرگ نیز در مریخ مثل مرگ در زمین است؟ یا اینکه آنها دوباره زنده میشوند و بر میخیزند. آنها به من به دیده تعجب می دیدند و با من کاری نداشتند. فکر میکردند که من از جمله آنها نیستم و شاید هم برای شان جالب بود که مرا ببینند، هر کدام شان نزدیک میامد و به دقت به من نگاه میکردند.

آنها از آزار و اذیت کردن، حتی از زدن، لت و کوب کردن و کشتن همنوعان خود لذت میبردند و پس از جنگ و کشتن همنوعان خود، خوشحالی و پایکوبی می کردند. فکر میکردند که شاید کاری خوبی انجام داده اند.

گروهی که آفتاب را پرستش میکرد، اعضای از گروهی را اسیر گرفته بود که زمین را پرستش میکرد. آنها را مجبور میکردند که به سوی آفتاب نگاه کنند و آنگونه که آنها آفتاب را عبادت میکردند، باید آنها هم همانگونه آنرا تکرار میکردند. این به نحوی تحمیل اجباری باور های یک گروه بر گروه دیگر بود که باعث خرسندی گروهی میشد که اسیران را مجبور به پیروی از خدای خود کرده بود. برای من این کار بسیار احمقانه بود، اما برای آنها یک افتخار بسیار بزرگ به حساب میامد.

من کم کم به زبان اشاره و رفتار آنها آشنا می شدم. وقتی میدیدم که آنها به یکدیگر چگونه اشاره میکنند و دیگری چگونه جواب میدهد، می فهمیدم که اگر به سوی من هم چنین یک اشاره ای صورت گیرد، من باید اینگونه عکس العمل نشان بدهم.

آنچه مرا در خودش محو کرده بود، شیوه و طرز زندگی این موجودات بود، من نمیدانم که آیا میشود به آن زندگی خطاب کرد یا نه، چون آنچه در آنجا اتفاق می افتاد، از زندگی که بر روی زمین است کاملاً متفاوت بود و هیچ شباهتی به زندگی روی زمین نداشت، چون اگر زندگی بر روی زمین را تعریف کنیم، با تعریف آنچه در آنجا بود، کاملاً متفاوت خواهد بود.

آنها هنوز مثل انسان های روی زمین اسلحه تولید نکرده بودند و از لحاظ دسترسی به تکنالوژی کمی عقب مانده بودند از زندگی انسان های روی کره زمین، من گاهی فکر میکردم که اگر یک اسلحه را به دست این بوزینه ها بدهی و استفاده آنرا بداند، اینها با این اسلحه چه بلایی را بر سر یکدیگر خواهند آورد چون آنچه من در آنها کم میدیدم، تعقل، استدلال، نوع دوستی، و تلاش برای نجات زندگی یکدیگر بود. این چیز ها اصلاً در زندگی آنها هنوز به وجود نیامده بود و یا هم برای آنها معنی نداشت.

قدرت داشتن و توانایی فزیکی یکی از عوامل تعیین کننده در زندگی آنها بود. هر کدام شان که بیشتر از دیگران قوی بود، میتوانست بر دیگران تسلط داشته باشد. قشر مونث آنها فقط در دست زورمندان و قدرتمندان آنها بود. به عبارت دیگر دسترسی به زن فقط حق زورمندان بود و آنانی که ضعیف به مریخ آمده بودند، ضعیف هم از مریخ میرفتند، بدون اینکه بتوانند تولید مثل کنند.

من پس از گذراندن مدتی درین سیاره، شبها متوجه مناظر زیبای آسمان میشدم و چون علاقه ام به علم نجوم بیشتر شده بود، به آسمان همیشه نگاه میکردم. شبی متوجه شدم که ستاره ای که من به سوی آن در پرواز بودم و آنرا به نام مریخ می شناختم، هنوز در آسمان باقیست و من در یک سیاره گم نام دیگر رسیده بودم که هنوز شناسایی نشده بود.

وقتی من با تلسکوپ کوچکم به بالا نگاه میکردم، ناگهان بر من حمله کردند تلسکوپم را گرفتند و با چیزی محکم زدند بر سرم که با وحشت و صدای فریاد بیدار شدم و خودم را در جنگلی در میان گروه تظاهر کنندگان ضد مهاجران، در یکی از کشور های اروپایی یافتم که هر کدام چوب و سنگ های در دست داشتند و وارد جنگلی شده بودند که من در آنجا زندگی میکردم، تا مهاجران را بزنند. من با چیغ و فریاد در میان مشت، لگد، سنگ و چوب آنها فریاد کنان، دویدم و گریختم به سویی که دیگر مهاجران در حال فرار بود و آن خیمه و چند تا بشقاب و قاشقی را که از پول کار های سیاه در مارکیت، برای 5 یورو در روز کار کرده بودم، از دست دادم و خود را سریع به گوشه ای دیگر جنگل رسانیدم تا بتوانم زندگی ام را نجات دهم. خون از سر و رویم میچکید. جای سنگی که بر پیشانی من خورده بود، هنوز درد داشت و از آن خون میریخت. رفتم تا آبی پیدا کنم و دست و روی خود را بشویم، تا بتوانم جایی دیگری برای بود و باش و گذراندن شب های زمستان پیدا کنم. با خودم فکر میکردم که کجا میتواند جای بهتری باشد؟ شاید ایستادگاه ریل جایی باشد که بتوانم به تشناب، اتاق انتظار، و آب دسترسی پیدا کنم. اما با خودم فکر کردم که آن تشناب ها گاهی 50 سنت و گاهی هم یک یورو برای استفاده از تشناب میخواهند. دستم را بردم به جیبم که آیا من یک یورو یا 50 سنت دارم یا نی؟ هر چه گشتم این طرف و آن طرف دیدم هیچ چیزی در جیبم نبود. آهی کشیدم و گفتم چرا از افغانستان بیرون شدم؟ اگر همانجا میمردم، بهتر بود. حالا اگر اینجا در میان این جنگل بمیرم هیچ کسی خبر نمیشود. آهسته آهسته میرفتم که متوجه شدم بوتم نیز کنده شده و دیگر نمیتواند پایم را در مقابل خس و خاشاک جنگل حفاظت کند. نشستم تا نفسی بگیرم و بتوانم بوتم را کمی درست کنم تا بتوانم چند روز دیگر نیز با آن گذاره کنم. بوتم در دستم بود و به سوراخ های بزرگ و غیر قابل ترمیم آن میدیدم که ناگهان گروهی دیگری از نژاد پرستان که برای پاک کاری جنگل از مهاجران آمده بودند، پیدایم کردند و با سنگ و چوب بر سر و رویم زدند تا همه ای جهان در نظرم تاریک شد و دیگر نتوانستم هیچ چیزی را ببینم.